Opeens weet je het! Je wordt luizenmoeder…
Onlangs kreeg ik, vroeg in de ochtend, op de klassenapp van mijn dochter de vraag of er nog mensen waren die wilde helpen met de luizencontrole. De koffie was overduidelijk nog niet helemaal ingewerkt waardoor de boodschap nog niet in zijn totaliteit tot me doordrong. Vandaag ben ik vrij dus geen probleem. Voor ik het zelf besefte, had ik me al opgegeven.
Op dit soort momenten heb ik spijt dat ik geen tien filtertjes heb die mijn spontane acties eerst zorgvuldig op een weegschaal leggen. Pas een paar minuten later besefte ik wat ik had gedaan. Spontaan begon mijn hoofdhuid te kriebelen en ik hoopte vurig dat ik geen enkel exemplaar zou aantreffen die dag.
Het luizencomité
Direct bij aankomst op school werd ik hartelijk ontvangen door het luizencomité. De jeuk op mijn hoofd leek met de seconde erger te worden en mijn angst om enkele exemplaren van dichtbij te mogen aanschouwen des te groter. Ik werd enthousiast begroet door de andere luizenmoeders en voor ik het wist was ik toegevoegd aan de luizenapp.
Lees ook: Nuttig: wat luizen ons proberen te vertellen.
De wat? Ja, de luizenapp. Een WhatsApp-groep met allemaal gelijk gestemde zal ik maar zeggen. “We zijn erg blij met nieuwe aanwas want er zijn er een aantal gestopt omdat de kinderen van school afgingen. Welke klas zit jouw kind?” Daarop vertelde ik uiteraard heel enthousiast dat mijn kleine diva in groep 2 zat en dat we net overgestapt waren naar deze school. “Oh, nou dan zitten we de komende paar jaar goed! Het is altijd de eerste woensdag na elke vakantie en…” Eerlijk, de rest van het gesprek heb ik niet eens meegekregen. Mijn hoofd bleef alleen maar: ‘De komende jaren & elke eerste woensdag na de vakantie’, herhalen.
What just happened?
Wat is er nu net gebeurd? Mijn spontane pre-koffie-actie is zojuist uitgemond in een jarenlange verbinding om vrijwillig op kriebelbeestjes te jagen. Waar is het fout gegaan? Ik heb altijd gezegd dat ik alles wilde doen behalve luizenmoeder zijn en nu zat ik daar de rest van mijn dochters basisschoolperiode aan vast? Waar ging het fout?
Nog voor ik het helemaal besefte kreeg ik al een crash-course luizen herkennen. Hoe zien ze luizen en de eitjes eruit? Zo kun je ze herkennen en wat is de meest effectieve manier om te kammen. Binnen een paar minuten wist ik wat de favoriete verstopplekjes van die kleine monsters waren en hoe je het beste kunt reageren mocht je ze onverhoopt vinden. Uiteraard ging de uitleg gepaard met verhalen over hele kolonnes aan kruipende kriebels die in rijen van tien over de kinderkoppies marcheerde. Yes, ik had er nu al zijn in….
Kinderkoppies en vastgeplakte handen
De kleuterklassen waren een verademing. Geen luis te bekennen en allemaal keurige schone haren en lachende bekkies. Geen traan te bekennen, zelfs niet toen de meest ingewikkelde haarcreaties er zonder pardon uitgehaald werden. Zo erg was dit dus niet. Als ik nu deze ronde zou overleven zonder kriebelbeestjes te vinden, zou de jeuk op mijn eigen hoofd wellicht ook snel ophouden.
Lees ook: Nicolette bedacht de luizenkap + WINACTIE!
Ik kan je wel vertellen dat hoe ouder de kinderen zijn, hoe erger het wordt. Daar waar bij de kleuters de haren nog braaf door papa of mama gewassen worden, doen de grote kinderen dat uiteraard zelf. Hierbij nemen ze niet allemaal even goed te tijd. Dat in combinatie met liters gel en haarlak maakte het zoeken een stuk minder aangenaam. Haren die zo hard waren dat je er met de kam niet doorheen kwam. Opmerkingen dat je vooral ‘the looks’ niet moest verwoesten en vetter dan vet haar. Binnen no time plakte mijn vingers aan elkaar van alle troep die eraan zat. Heerlijk hoor, luizenmoeder zijn!
Had ik geluk?
Uiteindelijk kwamen we bij groep 8. Gezien het feit dat ik de lengte van een groot uitgevallen tuinkabouter heb, moest ik bij sommige toch echt op een verhoginkje gaan staan als ze op mijn kruk plaatsnamen. De gel bleek hier alleen met liters tegelijk op de hoofdjes gesmeerd te worden en haren wassen was blijkbaar ook al niet zo cool. Wat een feest!
Ik hoopte vurig dat deze laatste klas ook kriebelvrij teruggestuurd zou worden. Ik had er totaal geen moeite mee geen enkele luis te zien. Ondertussen begon ik me toch wel af te vragen of ik ze zelf niet had, want de jeuk op mijn hoofd was niet meer te houden. En toen was het zover… Die ene zin deed me bijna huilen van geluk: “Zo dat was de laatste, jullie zijn allemaal klaar!” Mijn eerste luizen-tocht bleek zonder resultaat te eindigen.
Op naar de volgende keer
Ondanks dat ik me in een opwelling had aangemeld zonder echt te beseffen waarvoor, ben ik toch blij dat ik het gedaan heb. Mijn mede luizenmoeders zijn allemaal super aardig en ik heb gelijk nieuwe contacten opgedaan. Moeders die weten hoe alles werkt op deze school en die mij hierbij kunnen helpen.
Lees ook: Eerste schooldag: waarom schoolpleinvriendjes belangrijk zijn voor mama!
De jeuk neem ik dan maar voor lief. Dat zal wellicht wel gaan wennen. Het zit immers tussen je oren. Of in mijn geval op mijn hoofd, maar goed. Dus de eerste woensdag na de volgende vakantie zal ik er weer staan. Gewapend met kam, jeukende hoofdhuid en frisse tegenzin. Hopend dat ik geen kriebelbeestjes tegen zal komen EN met desinfecterende handgel. De enige gel die ik in deze WEL zal waarderen!
Bron hoofdafbeelding: Flickr