Ouders houden slopende sportschema’s zelf in stand
Love2BeMama
Zit jij middenin slopende sportschema’s en overvolle agenda’s? Vorige week sprak ik een vriendin waarvan haar dochter binnenkort mag afzwemmen voor haar C. “Ik kan niet wachten tot ik eindelijk dat vieze, muffe zwembad uit ben”, vertelt ze me opgelucht. En hoe ze ernaar uitkijk dat haar dochtertje straks lekker op één of andere sport gaat. “Daar hoef ik tenminste niet bij in een bloedheet zwembad te zitten”, hoor ik haar zeggen. En “Heb ik eindelijk wat vrije uurtjes voor mezelf”. Ik glimlach flauwtjes en met mijn 6- jarige turnster, hockeyster en muziekster èn 8-jarige bloed fanatieke hockeydochter in mijn achterhoofd, denk ik bij mezelf: ze weet niet half… Slopende sportschema’s; ouders houden dit zelf in stand.
Een uurtje sporten
Dat hele sporten voor kinderen is namelijk alles behalve kattenpis. Onze jongste dochter van 6 bleek aanleg te hebben voor turnen. Dat hield in dat een leuk-we-gaan-een-uurtje-per-week-turnen binnen 3 maanden uitmondde in een race tegen de klok op maandag, dinsdag èn donderdag! Natuurlijk voelde ik trots dat ze gevraagd werd voor de proefselectie, maar toen ze met een derde training per week aankwamen om ook haar spierkracht en conditie ‘op pijl’ te krijgen, vroeg ik me toch af waar we mee bezig zijn. Gelukkig bleek dochterlief dit ook teveel te vinden en kon ik vriendelijk bedanken voor deze mogelijkheid meer te trainen. Naast turnen wil ze namelijk ook graag hockeyen èn naar muziekles. Deze keuze werd niet door iedereen begrepen. Ik heb een kind met talent en dan gùn je haat toch alleen het beste? Klopt. Doe ik.
Want wat is er eigenlijk gebeurd met het leuk-we-gaan-een-uurtje-sporten concept? Ik kan me niet herinneren dat we vroeger vele uren per week op het hockeyveld, turnhal, judozaal of waar dan ook doorbrachten. Ik als a-sportieveling niet, maar ook mijn vriendinnetjes niet. Misschien een enkeling, maar die had dan ook werkelijk aanwijsbaar mega talent.
Zielig kind
Tegenwoordig lijkt het wel dat je als kind niet meer meetelt wanneer je niet iedere dag wilt sporten. Of soms echt gewoon niet mee màg doen, omdat ‘het niet anders kan’. Zoals bijvoorbeeld het geval op de hockeyclub. Wil het team van onze dochter een beetje meekomen in de competitie en niet altijd maar verliezen van de moordende concurrentie, dan moeten ze minstens 2x per week trainen. En wanneer ik als moeder zeg dat ik het liever heb dat ze mìnder traint, dan is dat zielig, want de rest van de teamgenootjes gaan wel.
Lees ook: Deze 12 moeders staan aan de zijlijn van het sportveld
Wanneer ik eens wat rondvraag onder andere ouders, blijkt dat veel het wel met me eens zijn. Niet alleen is het voor veel jonge kinderen vreselijk vermoeiend, maar ook logistiek is het een bijna onmogelijke opgave. Zeker als je meerdere kinderen hebt. Ook erkennen veel ouders dat ze het jammer vinden dat er weinig tot geen tijd meer overblijft om gewoon eens te spelen of even helemaal niks te doen.
Blessures en burn-out
Een stukje research op het web geeft weer dat ook topsporters, talentcoaches en trainers zich zorgen maken over deze ontwikkelingen. Twee keer trainen en één wedstrijd per week is echt genoeg voor jonge kinderen. Ze spreken hun zorgen uit over het feit dat heel veel kinderen per week wel zo’n vijf keer op het veld staan voor trainingen en wedstrijden.
Want wat bereiken we hier precies mee?
Feit is dat kinderen door meer, vaker en intensiever te sporten snel beter worden in een sport. Echter ontstaan en ook veel sneller lichamelijke klachten. Tegenwoordig zijn er op steeds jongere leeftijd blessures te zien. En dat is zorgelijk. Om nog maar niet te spreken over de mentale belasting. Kinderen vallen ook steeds eerder ter prooi aan stress en burn-out verschijnselen. Vroegtijdig stoppen met een sport komt ook veel vaker voor. Dit omdat de kinderen letterlijk en figuurlijk sport-moe zijn. Moeten we dat wel willen??
Lees ook: Zo wil je kind aangemoedigd worden bij een sportwedstrijd
Zelf merk ik dat ook ik gevoelig ben voor dit fenomeen. Natuurlijk gun ik mijn meiden het beste. Maar wat is het beste? Maken wij ouders elkaar niet gek? Wanneer ik mijn ervaringen en mening deel met de vriendin waarvan dochterlief bijna klaar is met zwemles, kijkt ze bedenkelijk. Volgens haar ben ik als moeder -en zijn wij als ouders- nog steeds degene die bepalen wanneer het genoeg is. Dat zij echt haar kind niet zoveel gaat laten sporten en zeker gaat waken voor blessures en stress. Dat het trouwens logistiek onmogelijk is om haar kinderen meerdere keren per week te laten trainen. Onmogelijk… Niks is onmogelijk bedenk ik me. Ik besluit het voor nu hierbij te laten en vraag me oprecht nieuwsgierig af waar zij over een jaar of 4 staat. Vijf keer per week langs de lijn bij de hockey?
Slopende sportschema’s voor kinderen worden in stand gehouden door de ouders…