Ouders voed jullie kinderen eens op!
Lieve ouders, lieve verwende K**kinderen,
“Je bent de baas niet.” Dat kreeg ik te horen, toen ik een verwende blaag (jaartje of 10) duidelijk maakte dat hij speelde op een plek voor de kleintjes. Plaats van ‘onheil’, het oh zo gezellige Familie Pret in het Park in Montfoort. Super leuk. Goed georganiseerd! Genoeg grote springkussens, waar grote kinderen lekker wild aan het springen waren, maar nee, dat ene plekje met een beduidend kleiner springkussentje, was blijkbaar ook ERG aantrekkelijk.
Hier moesten en zouden grotere kinderen het verpesten voor de kleintjes. Niet bewust, daarvan ben ik overtuigd. Wel werd bewust ervoor gekozen om NIET te luisteren op het moment dat er op vriendelijke manier wat van gezegd werd. Mijn meissie in kwestie die gek is op springen, durfde het niet aan. Al die grote kinderen die aan de muren van het kleine springkussen hingen, en er allerlei wilde capriolen uithaalden. Meerdere malen vragen? Het hielp niet. Vriendelijk, smekend, boos, een beroep doend op hun ‘inlevingsvermogen’ met betrekking tot mijn meissie. Nope. Geen resultaat. Keihard 0 op rekest, waarna ik met een huilend, teleurgesteld meisje dan maar de aftocht blies…
Waar was u lieve ouders?
U stond waarschijnlijk ergens tussen de andere volwassenen lekker een biertje te drinken. Wijntje te doen. Heerlijk. Weekend! Moet kunnen toch? Ondertussen werd een deel van het pret van mijn meisje in ieder geval verpest door uw kind. Natuurlijk laten we ons niet kennen, en was ze al heel snel weer afgeleid en opgefleurd. Maar ding is: het is altijd hetzelfde liedje! We komen U (de non-opvoeders en uw verwende koters) gewoon altijd en overal tegen.
Overal!
Is het niet op zo’n leuk festijn als in Montfoort. Dan wel in de Pretfabriek in Woerden of Monkeytown in IJsselstein. Uw kinderen walsen dwars door het peuter gedeelte, en luisteren? Ho maar! Waar is het respect gebleven voor volwassenen, vraag ik me dan af? In ‘mijn tijd’ was dat wel anders. Dan luisterde je naar een vriendelijk, doch dringend verzoek van volwassenen. Je zei dan: het spijt me, en vervolgde je weg. Heeft u uw kind dat ook een beetje mee gegeven? Natuurlijk is het goed dat een kind voor zichzelf op komt, maar blijkbaar draven we daar nu wel heel erg in door…!
Waar is het omdenken, vraag ik me af? Misschien ben ik abnormaal als ik mijn meisje meegeef dat zij voorzichtig moet zijn, wanneer er een kindje in de buurt is dat kleiner is dan zij. Ik weet hoe vervelend het kan zijn als je het gevoel hebt dat je kleintje zo omver gelopen kan worden. Of dat een groot, vaak zwaarlijvig kind dreigt op je kind te vallen. Ondertussen zou je willen dat je kleintje op zijn of haar gemak de wereld kan verkennen in zo’n speel-gebeuren. Zonder dat je hem of haar continu moet behoeden voor het gevaar, omdat er grote kinderen zijn die het nodig vinden om met ballen te smijten of die er een sport van maken met grote legoblokken te gooien. Meestal op plekken, die helemaal niet voor hen zijn bedoeld.
Dit laatste eens onder het toeziend oog van een mama meegemaakt, die te druk was met haar koffie en telefoon. Ze zag het wel, maar zei er helemaal niets van. Onbegrijpelijk. Haar kind ondertussen maar andere kinderen terroriseren. Snap jij het?
Trend?
Het lijkt wel een trend. Het zelfde weekend kwam ik nog een stel jochies tegen bij een glijbaan. Slagje kleiner, en stukje minder brutaal, maar ook hier werd er niet echt geluisterd. Nee, de steps zouden en moesten op de glijbaan (Ja, u leest het goed) omhoog, waardoor er allemaal rubbersporen op de glijbaan kwamen, en mijn meissie wederom niet kon glijden. Vervolgens werd een van de steps zo naar beneden geflikkerd. Bijna op het hoofd van mijn 1-jarige zoontje die daar zijn (eerste) wankele stapjes zette. Daar eindigt het niet. Nee, ook nog niet eens zo lang geleden bij een speeltuintje, vond een ander stel jongens het nodig om op de glijbaan te spugen. U leest het goed: spugen! Toen ik vroeg of ze dat normaal vonden, knikten ze ijverig van Ja. Lachen joh! 🙁
Kids will be kids
Natuurlijk, kids will be kids. Kinderen halen streken uit. Kinderen doen soms van die dingen dat je denkt: Echt waar? Ook buiten zicht zullen ze zich regelmatig anders gedragen dan u en ik aan onze kinderen meegeven. Ook dat kan. Daar zijn het kinderen voor die uitproberen. Het hoort erbij. Ook heerlijk genieten van en lachen om sommige apenstreken, maar daar gaat het in dit geval niet om.
Het is de brutaliteit. De manier waarop er wordt gereageerd wanneer je er wat van zegt. Zelfs al is het heel vriendelijk. Dat is tekenend. Voor een groot deel is het iets, waar u – lieve ouders – uw invloed op zou kunnen uitoefenen. Op een positieve manier. Dat wil zeggen, als u zich geroepen voelt. Blijkbaar doet u dat niet. Het lijkt erop dat deze kinderen alles mogen. Hoewel ze bij u thuis vast niet spugen, waar u wilt zitten? Dan gaat u uit uw plaat. Vraag ik me af: Leert u uw kinderen niet dat de regels die thuis gelden (niet spugen enzo), ook zo gelden bij anderen (op andermans bezittingen niet spugen)? Misschien nog wel meer. Ofwel, nog netter met andermans spullen omgaan, dan je eigen spullen en je aanpassen aan de regels bij iemand/ ergens anders?
Respect
Mag ik wat vragen? Hebben uw kinderen respect voor u? Mooi! Hebben ze ook respect voor hun leraar en lerares? Fijn! Leer ze dan ook respect te hebben voor andere volwassenen. Die kunnen af en toe ook nog best eens wat nuttigs meegeven. Uiteraard, u doet de opvoeding, als u die niet overlaat aan de leraren en kinderjuffen, zoals zoveel ouders dat tegenwoordig prefereren. Dat de leraar en kinderjuf, de crècheleidster of gastouder daar niet echt voor is, dat besef moet volgens mij nog indalen.
Zeldzaam, maar het bestaat nog…
Tot nu toe is het de enkeling die bij mij de moed erin houdt. Scenario: wederom bij de glijbaan, waar een stel jongens in een vaart op en af de glijbaan gaat. De schommel wordt wild om de paal geslingerd. Dochterlief wil glijden. Een van de jongens, minstens twee koppen groter dan zij, zegt tegen zijn vriendjes: “Zij mag ook glijden.” Hij werpt zich op als haar edele beschermheer. Geweldig! Zo zie je maar. Het kan wel. Het bestaat nog. Alleen is het helaas een zeldzaamheid geworden… Zullen we dat samen veranderen?