Een paar memorabele verhalen over het consultatiebureau
Denise Meijer
Het consultatiebureau. Beroemd en berucht onder (bijna) alle moeders van Nederland. Gelukkig zijn de geluiden die we horen veelal positief, maar er zijn ook nog altijd vrouwen die het consultatiebureau vrij vertalen naar het ‘consternatie’, of zelfs het ‘concentratiebureau’. Soms zijn deze commentaren gegrond, soms ook niet. Soms zijn de gegeven adviezen ronduit vreemd en zijn sommige bezoekjes hilarisch te noemen.
Onwetendheid
Iets wat veel wordt genoemd als minpuntje van het consultatiebureau, is onder andere de onkunde en onwetendheid als het aankomt op borstvoeding of voeding in het algemeen.
Verder zijn er nog de dwarse kinderen en overijverige invallers… Al met al genoeg stof om een kleine opsomming te maken van jullie leuke, bizarre, vreemde en tenenkrommende verhalen over het consultatiebureau!
Daaaag!
Suze:
Mijn zoon moest op consult toen hij twee was geworden, hadden we wel een grappige situatie. Hij moest rond de tijd van zijn dutje op bezoek moest bij de arts en was dus enorm aan het fladderen vanwege de vermoeidheid. “Kan jij de blokjes stapelen?”, “Kan jij de bal gooien?” Nou, hij deed helemaal niets! Tijdens het gesprek vroeg de arts of hij alles wel goed kon verstaan. Ik moest lachen en antwoordde dat dit wel het geval was. Hij doet alleen maar waar HIJ zin in heeft of wat IK van hem vraag.
Lees ook: Consultatiebureau of consternatiebureau?
Bij het verlaten van de spreekkamer vroeg ik hem om de bal terug te leggen op het vensterbank. Wat hij direct deed, trouwens. “Wil je ook even de blokjes op de kast goed leggen?” Dit deed hij ook gelijk! “En zeg je dan ook dag tegen de dokter?” “Daaaaag!” Ook de arts heeft hier gelukkig flink om moeten lachen…
Inbakeren en… Wat eigenlijk?
Mieke:
Onze dochter was een hongerige baby. Dus ze kwam vaker voor de fles. Waarop ik de arts van het consultatiebureau belde en het verhaal uitlegde. Ik kreeg het volgende als antwoord: “Dan moet je haar inbakeren, als ze honger heeft en in bed leggen.” Uh…
Bubbels
Esther:
Toen mijn jongste zoontje net geboren was kwam er een jv op huisbezoek. Ze vroeg hoe het ging en ik vertelde dat mijn baby veel krampjes had en afentoe spuugde. Ze keek heel bedenkelijk naar mijn glas spa en zei toen: dan moet je ook niet zo veel prik drinken, die bubbels komen allemaal in je melk!
Een ‘overbezorgde’ moeder
Johanna:
Wat ik het meest kwalijk vind is dat wij keer op keer aan de bel trokken wat betreft onze dochter haar motoriek. “Nee, er is niets aan de hand,” werd er gezegd en ik werd afgedaan als een overbezorgde en labiele moeder (zo stond, of STAAT het ook in de computer) naast de gegevens van mij, vroeger (geen stabiele thuissituatie). Maar vervolgens bleek dochter dus echt een motorische achterstand in haar ontwikkeling te hebben… En dit was ook echt duidelijk te merken!
Lees ook: Consultatiebureau: steun of straf?
Jeugdzorg
Myrthe:
Ik ben herstellende van PTSS. Ik had angst- en paniekaanvallen. Op het consultatiebureau wisten ze hiervan. De arts en de verpleegkundige vroegen hoe het was en hadden bijna altijd goede tips en geruststellende woorden als ik weer eens onzeker was.
De vervangende verpleegkundige had mijn dossier gelezen en vroeg hoe het ging. Dus ik zei heel trots: “Heel goed! De medicatie slaat aan en ik geniet weer van mijn zoontje!” Waarop ze zegt: “Nou mooi hoor. Ik vraag dit om te bepalen of je kind wel veilig is bij jou. Anders moet ik Jeugdzorg inschakelen.”
Ik was helemaal overdonderd! Natuurlijk snap ik dat ze op het consultatiebureau de veiligheid van kindjes in de gaten houden, maar dit hoef je niet te zeggen en zeker niet op deze manier! Thuis was ik helemaal overstuur en werd er juist heel onzeker van.
Ik zeg lekker helemaal niets
Jeanne:
Mijn dochter was heel vlot met praten. Toen ze net twee jaar oud was maakte ze complete volzinnen. Toen ze tweeënhalf jaar was, kwamen we op consult en deed mevrouw echter niets meer! Geen blokken stapelen, geen plaatjes benoemen, eigenlijk gewoon niets van elke test die er werd afgenomen.
Lees ook: Dat zegt hij anders nooit! (Gênante uitspraken van kinderen)
De arts was bang voor een achterstand, waarop ik zei: “Nou, normaal gesproken praat ze voluit en ze puzzelt zelfs al!” Ze keek me aan met zo een blik van: Het zal wel! Dat zeggen ze allemaal. Eenmaal buiten geeft mijn dochter me een hand en zegt ze: “Ik zeg lekker helemaal niets tegen die mevrouw!” en ze stak zo haar tong uit richting het gebouw van het consultatiebureau. Lekker is dat…
Op water en brood
Marga:
Het bizarste advies wat ik ooit heb gekregen was dat ik mijn kind alleen maar water en droog brood moest geven. Niets anders, want hij had obesitas.
Nog zo één
Helen:
Tijdens het eerste bezoek met vier weken was ons zoontje flink aan de maat. Althans; dat vond de wijkverpleegkundige. 4950 gram, om precies te zijn. Best netjes, toch? Maar nee, ons zoontje had baby-obesitas en moest echt op dieet. Wat voor hem in zou houden dat hij naar drie flessen van 180cc, maar het allerliefst slechts 150cc moest gaan en als hij meer zou gaan bewegen zouden we nog eens gaan kijken wat we nog meer konden gaan ‘skippen’…
Ik ben gelijk boos geworden want een baby van vier weken(!) wat netjes sliep van 22.00 tot 08.00 en dus al een zeer belangrijke nachtvoeding mistte NOG een fles minder geven?
De verpleegkundige was behoorlijk verbaast dat ik hem zelf niet aan de flinke kant vond en was het er niet zo mee eens dat ik haar advies in de wind sloeg.
Dus daar kwam de eerste stempel: ‘moeder neemt advies niet aan en blijft teveel voeding geven’… Oké, te veel?!
Heel zijn carrière bij het consultatiebureau bleef hij bestempeld als te zwaar. Hij mocht geen koekjes, geen diksap, niet te veel fruit, geen roomboter en ga zo maar door.
Je raad het al. Alles, maar dan ook echt ALLES heeft mijn kind gekregen van snoep tot aan patat. En niet één keer per week maar soms zelfs twee keer per week!
Afgelopen februari moest ik met hem het consultatiebureau tijdperk afsluiten.
Na het wegen en meten kon ik binnenkomen en kwam het serieuze gezicht van de arts. Mevrouw wij maken ons ernstige zorgen om uw zoontje. Hij is namelijk veel maar dan ook veel te LICHT! Je begrijpt denk ik wel: Ik heb toen echt onder de tafel gelegen van het lachen!
Vertel! Wat is jullie memorabele consultatiebureau verhaal?
Bron hoofdafbeelding: Flickr