Papa is geen sukkel!
Misschien is het wel heel logisch dat tijdens een zwangerschap de meeste aandacht uitgaat naar de moeder: zij draagt het kind en de eventuele bijbehorende ongemakken. Zij wordt overladen met aandacht, waar vader het vaak moet doen met een paar goedbedoelde beuken op de schouder en wat schimmige opmerkingen over slaaptekort en spuitluiers.
Mama’s kind?
Wat ik echter níet logisch vind, is de sterk aanwezige neiging bij velen om papa standaard neer te zetten als een onbeholpen neanderthaler die alleen door puur geluk en enig toeval mama’s kind niet ombrengt. Mama’s kind, ja, laat hij zich daarover vooral geen illusies maken.
Zeuren over papa’s
Wat staan moeders toch graag vooraan om al zuchtend en met de ogen rollend te klagen over papa. We kunnen alles beter, mooier, sneller en handiger:‘ Moet je nou zien hoe hij dat rompertje aantrekt, tsss’, ‘Godsamme, zo doe je dat kind toch niet in bad? En die luier zit achterstevoohoooren.’ Loerend als haviken staan we briesend naast de commode te kijken naar alles wat er fout gaat. Liefst duwen we vader subtiel opzij of trekken we minder subtiel ineens het rompertje uit z’n handen. Na afloop wordt er dan graag gezeurd over het feit dat hij Nooit Iets Doet. Er wordt ook graag gezanikt over te wild/te veel/te weinig/te luid/te stil spelen, verkeerde troosttechnieken (die gek genoeg tóch blijken te werken), onverantwoorde boterhammen met de verkeerde fruitmoes in stukjes van een onjuist formaat, het voeren van een stiekeme lebber slagroom (ontsporing ligt op de loer!) en natuurlijk over papa’s aankleedskills (‘Ja, dat shirtje met die broek.. Papa moest hem aankleden zullen we maar zeggen.’) Met name in het geval van meisjeskinderen liggen de kappersvaardigheden ook nog onder een vergrootglas: ‘Zo. Maak. Je. Geen. Vlecht,’ blaft moeders dan zuur in het whatsapp-foto-onderschrift in de vriendinnenapp.
Papa Debiel
Er zijn winkels te vullen met spullen voor ‘klunzige, hihi, papa’s’. Denk aan die rompertjes waar pijltjes aangeven waar hoofd, armen en benen heen moeten met een aanmoedigende tekst erop voor Papa Debiel. Slabbetjes met teksten over papa’s kapsel of het gebrek daaraan of over het feit dat baby zo dankbaar is dat hij níet op z’n vader lijkt. T-shirts waarop verontschuldigend staat dat papa vandaag verantwoordelijk was voor de garderobe. En hele volksstammen kopen die rommel, want hihaho, dat is humor en papa is natuurlijk ook wel een beetje een sukkel. Weet je nog die keer dat hij, echt hilárisch, de gewone babyolie in het badje deed in plaats van de badolie?
Papa is geen sukkel!
Maar als de man in kwestie dan zo’n onvoorstelbare imbeciel is, waarom kreeg je dan een kind met hem? Denk ook even aan de keren dat je, bijvoorbeeld, zelf een kinderarmpje in een tamelijk bizarre hoek door een te klein mouwtje wilde persen, twee babyhielen vol gas in een geëxplodeerde luier liet landen of de kleine veel te veel kleren aantrok zodat hij langzaam lag gaar te stoven in de wagenbak. En die slome duikelaar die midden in de nacht (vals!) (de verkeerde!) liedjes zingt, terwijl hij een baby wiegt (terwijl hij moet hupsen!) die een (niet matchende!) pyjama draagt over een (achterstevoren aangetrokken!) luier, nadat hij zijn fles heeft uitgekotst omdat papa (wéér!) vergat hem te laten boeren: hij loopt daar mooi wel. Hij heeft trouw jouw stampvoetende, kraamtranende, moet-nu-BigMac-hebben, nesteldrangende episodes uitgezeten. Als hij thuiskomt, schatert júllie kind het uit als het papa in het vizier krijgt. En is dat niet eigenlijk waar het om gaat?