Papa is na twee weken toch ineens weer thuis…
Vorige maand schreef ik nog het blog: Als papa 5 maanden op reis gaat. Samen met onze zoon hadden we een mooie aftelkalender voor alle 158 nachtjes dat we het zonder papa moesten stellen, gemaakt. We waren goed voorbereid en alles zou goed komen.
Hoe hadden we kunnen weten dat we elkaar al na twee weken weer zouden zien?
Slecht nieuws
Een militair die vervroegd terugkomt van een uitzending, dat is nooit goed nieuws. Zo ook niet bij ons. Slechts drie dagen na zijn vertrek, kreeg mijn oma een hersenbloeding. Ze vocht zes dagen voor wat ze waard was, maar toen de vooruitzichten niet positief bleken te zijn, gaf oma te kennen, zo niet verder te willen en verzocht ons allen te stoppen met de behandelingen. We respecteerden haar wens. Na drie lange, zware, maar ook bijzondere dagen overleed zij.
Berichtgeving
Gelukkig zijn er goede regelingen bij Defensie, die ervoor zorgen dat de uitgezonden militair in zware tijden er toch kan zijn voor zijn gezin.
Zodra het nieuws van de hersenbloeding bekend was, heb ik een melding gedaan op een speciaal nummer van de Marine, waar je familieberichten kan doorgeven. Op deze manier worden direct alle zeilen bijgezet om zowel militair als thuisfront bij te staan in zware tijden. Indien je zelf geen contact kan leggen met de opvarenden, is er via deze weg wel iemand te vinden die dat wel kan.
In ons geval kruiste de melding met een niets vermoedend telefoontje van manlief aan mij. Hij was dus al door mij persoonlijk op de hoogte gesteld, alvorens hij werd ingelicht door de 1e officier.
Vervolgens gingen ze aan boord kijken wat de mogelijkheden waren. Ze waren inmiddels al te ver van de Europese kust, ze waren al voorbij het zogenaamde point off no return. Midden op de oceaan, zijn er geen mogelijkheden om een opvarende thuis te krijgen. Er zit dan niets anders op dan te wachten tot er weer een (ei)land met een vliegveld in de buurt komt waar de betreffende militair van boord zou kunnen gaan, desnoods per helikopter. Kortom, over 9 dagen was er pas een eerste mogelijkheid om van boord te gaan. Op dat moment waren we nog hoopvol, dat oma het wel zou halen, dus we maakten ons er niet heel druk over en op dat moment was het een geruststellend idee, dat mocht het mis gaan, hij binnen redelijke tijd thuis zou zijn.
Keuzes maken
Uiteindelijk bleek er al na 8 dagen een mogelijkheid te zijn. Bij oma waren de behandelingen inmiddels stopgezet. Dat haar leven binnen afzienbare tijd zou eindigen was zeker, alleen was er niemand die er een tijdsduur aan durfde te geven. Het kon een dag zijn, maar ook twee weken. Als mijn man naar huis gevlogen zou worden, zou het tijdens het volgende havenbezoek weer terug gevlogen worden naar de boot. Hij zou dan 10 tot 14 dagen thuis kunnen zijn. Dan moet je dus keuzes gaan maken. Dienen we nu een verzoek tot repatriëren in of wachten we nog even? Wil hij haar met nog zien voor ze overlijdt of wil je er in ieder geval bij zijn tijdens de crematie? Wanneer heb ik je het hardste nodig; nu of straks?
We besloten om pas een verzoek in te dienen als oma daadwerkelijk overleden was. Mijn man wilde graag bij de crematie aanwezig zijn, maar de belangrijkste reden was dat dit de meest prettige optie was voor ons kind. Voor onze zoon was het al een rumoerige tijd, met veel logeerpartijtjes en oppassen aan huis. Als papa terug zou komen terwijl zijn omi nog in het ziekenhuis lag, was dat voor hem heel verwarrend geweest. Mijn man was dan natuurlijk ook veel naar het ziekenhuis gegaan. Hoe gek moet dat zijn voor zo’n klein mannetje? Papa zou heel lang weg gaan, komt dan na nog geen twee weken alweer thuis, maar je ziet hem nog nauwelijks. Dat wilden we hem niet aan doen. Een andere reden was, dat het wel zo praktisch was om het zo te doen. Op mijn werk is het in januari erg druk en ik zat nog in mijn proeftijd. Na het overlijden zou ik dan wat meer kunnen werken, omdat de kleine dan door papa zou worden verzorgd en geëntertaind. Gekkenwerk, echt. Niet te doen eigenlijk, maar ik deed het.
Een heel verstandige keuze… die dwars tegen mijn gevoel in ging. Mijn hart riep namelijk keihard: Kom naar huis nu, direct!! Ik heb je nodig!!
Na het overlijden
Niet lang na het zojuist besproken keuze moment blies oma haar laatste adem uit. Mijn verdriet moest nog even achter hoog opgetrokken muren blijven want ik moest nu dan toch echt gaan regelen dat mijn wederhelft zich zo snel mogelijk bij ons kon voegen. Een vriendelijke man aan de telefoon was heel behulpzaam en meelevend. Binnen een uur had ik mijn man aan de lijn en wist hij mij al te vertellen dat ze al een ticket aan het boeken waren en dat hij waarschijnlijk de volgende dag al zou vliegen. Aldus geschiede.
Weer een dag later was mijn gezin weer compleet. Hij mocht precies twee weken blijven. Wat een fijn gevoel. De kleine man vond het super dat papa er weer was en genoot van alle aandacht. Lastig om dan te moeten vertellen dat die lange reis van papa eigenlijk nog helemaal niet voorbij is en dat papa nu alleen maar even hier is omdat omi is overleden. Hoe vaak we dat ook vertelden, ik geloof niet dat tot hem doordrong. Zoals later bij vertrek zou blijken…
De eerste week stond vooral in het teken van de crematie en de bijbehorende condoleanceavonden. Ik had de taak op mij genomen om de hele afscheidsdienst aan elkaar te praten, dus iedere avond na mijn werk, zat ik teksten te schrijven en de volgorde van de muziek te bepalen. Een bizarre week voor ons. Voor de kleine hielden we het zo normaal mogelijk. Hij ging alle dagen naar school, behalve de dag van de crematie Ging op dinsdag gewoon naar zwemles en we hielden zo veel mogelijk zijn eet- en slaaptijden aan.
De crematie was laat in de middag. Geen beste tijd voor onze dan al wat vermoeide en hongerige kleuter. Hoe graag ik het ook had gewild, alweer was het, het verstand dat de beslissing nam om hem niet mee te nemen.
Na de crematie
De tweede week verliep een stuk rustiger. Waar we de focus weer wat meer op het gezin konden leggen. Het was inmiddels ook februari, dus ook op mijn werk meer rust en mijn proeftijd was voorbij. Lekker veel naar buiten met zijn allen, speeltuintje hier, bos daar. Heerlijk. In de avonden droegen we om en om nog een steentje bij in het uitzoekwerk, in het huis van mijn oma die alles bewaarde en veel verzamelde. De dag voor vertrek, zijn we nog uitgebreid met zijn tweeën gaan lunchen. Het aankomende vertrek hangt als een donkere wolk boven ons maar toch is het op een vreemde manier ook wel weer oké. Doordat de situatie normaliseert hoort daar ook wel weer bij dat we allebei weer gewoon aan het werk gaan. Al had Den Helder mij wel prettiger in de oren gelegen dan Aruba. Mijn man heeft daar iets andere gedachtes over maar dat kan iedereen zich vast wel voorstellen…
Uitzwaaien op Schiphol
Het onvermijdbare moment van vertrek kwam. Deze keer namen we onze zoon wel mee. Het kon even niet anders. Kiss en ride: makkelijk gezegd maar niet te doen pffff. Ik deed enorm mijn best om flink te blijven. Maar als je dan je zoon ineens huilend hoort roepen: Papa je mag niet weg! Ik wil met je mee! Ik kan toch ook in het vliegtuig?
…Krak… mijn moederhart brak. Toch kreeg ik het voor elkaar rustig te blijven en hem weer rustig te krijgen. Dapper zwaaide hij nog één keer naar zijn vader.
Op de terugweg, deze keer geen 100% NL op de radio, maar de CD van Sprookjeswonderland. Zo moeder, zo zoon. Ook hij knapt op door keihard mee te brullen met zijn lievelingsliedjes.