Prinsessengedrag bij meisjes
Toen ik voor de tweede keer zwanger werd, hoopte ik op een meisje. Mijn oudste is een jongen. Voor alle duidelijkheid, ik was er helemaal blij mee en na drie jaar wachten ontzettend dankbaar voor een gezond jongetje. Maar meisjes zijn ook leuk; optutten, tierelantijntjes, speldje hier, staartje daar, rokje, legging, tasje, helemaal geweldig. Ik was dus ook door het dolle heen, toen ik bij de 20 weken echo te horen kreeg, dat de baby een meisje was. Eindelijk kon ik de meisjes afdeling op in een kledingzaak. Eindelijk kon ik diadeempjes, haarspeldjes, elastiekjes, tasjes, jurkjes en rokjes kopen. Jippie, ik ben ook een meisjesmama.
>> Lees ook: Geslachtsvoorkeur beïnvloeden (tips).
Ik wil het en ik wil het nu!
Ons dochtertje liet mij vanaf haar geboorte al duidelijk weten wat het betekent om een meisjesmama te zijn. Alles moet meteen gebeuren van haar. Wachten, daar heeft mevrouwtje geen zin in. Ik wil nu mijn flesje, nu mijn eten, nu in de kinderstoel, nu opgetild worden. Dat vestje met Elsa erop wil ik aan. Al deze speldjes wil ik in mijn haar (het zijn er welgeteld 8 die ze in haar hand heeft). Anders… blijf ik net zo lang jammeren totdat je mij mijn zin geeft.
>> Lees ook: Ik ben zwanger en ik heb een geslachtsvoorkeur.
Piepmiep
Het feit dat ze een oudere broer heeft, helpt ook niet. Ze kopieert alles van haar broer, alle goede en slechte eigenschappen. De twee Nederlandse woordjes ‘Van mij’ hoor ik wel tientallen keren op één dag uit haar mond. Als haar broer met iets speelt wat ‘van haar’ is, gaat ze jammeren. Als haar broer op haar fietsje zit, gaat ze jammeren. Zodra ze dat fietsje heeft, wilt ze het niet meer. Als haar broer ook maar een millimeter haar aanraakt, gaat ze jammeren. Soms slaat ze haar broer. Ok, ze is nog geen twee en begrijpt nog niet helemaal dat slaan verkeerd is.
Prinsesje met divagedrag
Ik heb gehoord van andere meisjesmama’s, dat meisjes prinsessengedrag/divagedrag kunnen vertonen. Tot aan de geboorte van ons prinsesje, heb ik mij er niet mee beziggehouden. Ik moest er altijd om lachen als ik dat zag op kinderfeestjes. Dat grappige was snel verdwenen toen mijn dochtertje één werd. Mijn zoontje heeft nooit heisa gemaakt in de winkel, maar mijn kleine diva kan jammeren, gillen en dan zitten of liggen in de winkel. Ik loop dan met haar de winkel of de restaurant uit en daar leg ik haar boos uit dat het niet meer mag. Als dat ook niet helpt, gaan we naar huis. Dan ben ik er klaar mee. Blijven herhalen, niet toegeven en geduld hebben, werd mij verteld.
Uiteindelijk komt het goed. Toch?
Ze is net twee geworden. Haar divagedrag is nog steeds aanwezig, maar dan in mindere mate. Hoe diva-achtig ze ook is, ze weet altijd iedereen om haar vinger te winden. Wanneer ik mijn zoontje ga ophalen en mijn dochtertje en ik staan te wachten op het schoolplein, lacht ze tegen iedereen, zwaait ze naar iedereen en zegt ze met dat schattige stemmetje van haar ‘Daaag.’ Iedereen moet dan om haar lachen. Wanneer ik haar meeneem op de fiets, zwaait ze naar iedereen die zij ziet en weer met dat schattige stemmetje van haar ‘daaag.’ Diva en prinses, schattig en lief, verlegen en bescheiden, ons meisje is dat allemaal. Het maakt ons allemaal niets uit, als ze maar opgroeit tot een gezond en gelukkig persoon die iets mag betekenen voor de maatschappij.