Rust zacht lieve jongen…
Als ik ’s morgens wakker wordt is ongeveer het eerste wat ik doe na het openen van mijn ogen, mijn telefoon pakken. Als een stomme gewoonte, als een automatisme open ik mijn Facebook app. Steeds vaker vraag ik mij af waarom ik Facebook nog heb. Want meer dan reclame maken voor mijn eigen webshop doe ik er niet mee.
Negen van de tien keer scroll ik nog bijna met mijn ogen dicht langs alle berichtjes en foto’s die mijn vrienden of vage kennissen hebben geplaatst. Meestal lees ik het niet eens. Ik zei al, het is een automatisme. Maar vandaag was dat anders. Één van de eerste dingen die ik zag nadat ik wakker werd uit de donkere nacht was een foto van een jongetje. Een dood jongetje. Een kind. Waarom zet je dit op Facebook? Was mijn eerste gedachte. Misselijk makend zo vroeg op de ochtend. Ik kon het niet op brengen om de link die er onder stond te lezen. Maar dat het ging om een van de vele vluchtende mensen die de dood vonden in de zee was al snel duidelijk. Ik kende hem natuurlijk niet persoonlijk, maar toch raakte dit – voor mij onbekende – jongetje mij diep in mijn moeder-hart.
Ik deed mijn ding, pakte mijn spullen en ging aan het werk. Ik ging zoals zo velen door met de dagelijkse dingen en stopte mijn hoofd in het zand. Maar toch dacht ik de hele dag aan hem. Dacht ik aan hoe hij geleefd zou hebben. Zou hij geluk gevoeld hebben in zijn korte leventje? Zou hij begrepen hebben waarom zijn ouders met hem op de vlucht gingen? Zou hij bang geweest zijn? Of zou hij te klein zijn geweest om te beseffen hoe verrot de wereld om hem heen is? Dat laatste hoop ik met heel mijn hart.
Ik zou misschien nooit weten waarom deze persoon deze foto plaatste. Maar toch wil ik hem of haar graag bedanken. Want wat het doel ook is geweest, dit kleine jongetje zal in ieder geval nooit vergeten worden. En dat is misschien wel het belangrijkste. Dat we met zijn allen nooit vergeten wat wij mensen elkaar allemaal aan doen.
Rust zacht lieve jongen…
