Shit happens; het leed dat zindelijk worden heet…
Cristel Lenssen
Dochterlief is 3 jaar en een temperamentvolle dame. We hebben een dochtertje verloren bij 19-weken zwangerschap en zeggen wel eens gekscherend dat ze een karakter heeft voor twee. En hoe vaak ik wel niet hoor “Ach, er moet wat in zitten…”, denk ik; “Klopt, maar een tikkeltje minder zou soms ook best lekker zijn.” Zo gaat het ook met zindelijk worden. Het is een lange weg voor zowel ons kind als ons als ouders…
Poging 1: mislukt!
Maar met haar sterke eigen willetje maakt ze het ons, maar ook zichzelf soms erg moeilijk. Neem bijvoorbeeld het zindelijk worden; dat ging en gaat niet zonder slag of stoot. Het gekke was dat ze al geruime tijd ’s nachts ‘droog’ was en pas na het wakker worden plaste ze in haar luier. Met dit gegeven in het achterhoofd had deze mama het idee helemaal klaar. Tijdens de zomervakantie 2019 (we verbleven twee weken in een vakantiehuis met eigen zwembad) zou ik haar lekker in zonder (zwem)luier laten rondbanjeren en dan zou ze vast zindelijk zijn. You fool, niet dus. Daar had ze gewoon echt geen zin in. Ze poepte dagelijks in haar badpakje, met als gevolg dat we het na een week hebben opgegeven en de luiers maar weer hebben omgedaan. Wij rustig, zij rustig. Het zou vanzelf wel een keer komen…
Poging 2…
En ja inderdaad, enkele weken na de vakantie, begon ze aan te geven dat ze moest plassen en al snel ging dat helemaal goed en durfden we de luier af te laten. Tot voorkort is dat geen enkele keer misgegaan. Het poepen daarentegen is een ander verhaal.
In de eerste weken kroop ze helemaal in een hoekje of onder de tafel en had dan in haar onderbroek gepoept. Met een bedroeft gezicht kwam ze ons dan heel zielig vertellen dat het mis was gegaan. “Shit happens” zeiden we lachend en heel begripvol maakten we haar schoon. Na een paar weken begon het ongeduld in mij op te spelen en was mijn begrip alweer ietsje minder. Bij onze zoon was namelijk precies hetzelfde gebeurd en toen ik na enkele weken ‘broekpoepen’ boos op hem werd en hem er even iets langer in heb laten lopen was het broekpoepen op slag afgelopen. Deze slimme mama dacht “Dat trucje halen we nog eens uit”. Nou, slimme mama, was een beetje dom, want dochterlief trapte er niet in. Nee, zij liep naar de wc, trok haar onderbroek naar beneden en gooide de keutel wel zelf in het toilet. ‘Zo mama, ik zeg 1-0’ moet ze beslist gedacht hebben.
Maar goed, na alles geprobeerd te hebben, bleef het gewenste resultaat uit. Ze weigerde het potje, de wc of een luier. Sterker nog de frequentie van poepen werd steeds minimaler en de kleine meid klaagde non-stop over buikpijn. Ja, na vier dagen geen ontlasting kan ik me voorstellen dat zo’n klein buikje vol zit. Tripje huisarts gemaakt, drankje gekregen tegen de verstopping, maar dat weigerde ze natuurlijk, want haar temperament kwam weer om de hoe kijken. Nee is gewoon Nee. Maar de aanhouder wint en we hebben het drankje er al dan niet verdund in gekregen. Stickerkaartje erbij en met volle moed ertegenaan.
voor wat, hoort wat…
Hoera, het begon te lukken, ik herkende langzaamaan haar gedrag als ze moest poepen (scheetjes laten en niet meer willen zitten) en plantte haar dan op het toilet/potje met een YouTube filmpje over zindelijk worden. En opeens na heel lang wachten kwamen ze, de keutels. Laat ik eerlijk zijn we hebben de nodige poeppolonaises gelopen en haar de hemel in geprezen. Ik had nooit durven denken dat ik zo blij en trots kon zijn op een poepend kind en in hetzelfde moment zelfverzonnen ‘hoera, ze heeft gepoept’ liedjes zou zingen.
En toen was het moment daar. De stickerkaart was vol. Huppakee naar de speelgoedwinkel! Daar aangekomen haar verrast met de mededeling; “Zoek maar iets moois uit, wat je maar wilt.” En dat deed ze! Ze zocht zich natuurlijk het meest belachelijk grote en veel te dure cadeau uit (maar ja, beloofd is beloofd).
Wederom mislukt!
En wat denk je? Bij de kassa presteert ons monstertje het gewoon weer om in haar broek te poepen. Sinds de grote beloning gaat het weer op en af. De ene dag lukt het op de wc dan weer dagen niks en dan weer in de broek. Met haar meest zielige blik en stem zegt ze dan: “Ben je niet boos mama, want ik heb het echt niet expres gedaan”. En ja, dan kan ik ook niet boos worden. Maar ik blijf wel worstelen met wat nu de beste aanpak is. Ik ben zo benieuwd hoe jullie en anderen er mee om gaan/gingen of zouden gaan.
Tips of adviezen ze zijn meer dan welkom. Want is eerlijk is eerlijk, hoe lief en aandoenlijk ze ook is, van het in de broek poepen krijgt deze mama langzaam de schijt.
Heb jij tips of adviezen? Laat ze vooral achter onder deze blog en help deze mama!