“Je kunt je kinderen beter niet in Sinterklaas laten geloven, want het tast je geloofwaardigheid als ouder aan.” Een veelgehoord argument in de discussie over het al dan niet vertellen van de waarheid over de Goedheiligman. Welke waarheid? Uiteraard, we weten het allemaal. Hij komt uit Turkije, woont in Spanje en de Pieten, die zijn gewoon er gewoon in alle kleuren. Toch? Laat jij je kinderen geloven in Sinterklaas, vertel je ze de waarheid (dat hij niet bestaat) of laat je het in het midden?
Geloven in Sinterklaas = voorliegen?
Met name in christelijke hoek wordt de vraag gesteld: Wel of niet laten geloven in de man met de mijter. Daar staat immers ook nog een kruis op. Dat hij een bisschop was, wordt dan even vergeten.
Hoewel velen de onschuld er wel van in zien, zijn er ook ouders die vinden: “Als we onze kinderen voorliegen over Sinterklaas, denken onze kinderen straks dat Jezus ook niet bestaat.” Tja. Daar valt wat voor te zeggen. Andere christenen geven weer cadeautjes met Kerst, want dan is Jezus geboren, en alles – ook cadeautjes – komen van Hem. Dat willen de ouders hun kinderen dan meegeven. Een mooie gedachte. Zij het dat ik persoonlijk weer denk dat kerstcadeautjes afleiden van de echte Kerstboodschap.
Schoenen van de meester
Ach, Sinterklaas. Wij wisten zelf al heel vroeg dat hij niet bestond. Geloven in Sinterklaas deden wij al snel niet meer. Toch haalde mijn vader elk jaar weer het grapje uit dat hij tijdens het eten even vluchtig verdween en de vuilniszak vol cadeautjes voor de deur zette. Daarop bonkte hij dan uit alle macht op de deur en zat hij kort daarna weer aan tafel. Iedereen wist dat hij het was, maar toch. Het had iets magisch.
Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik zelf niet meer geloofde in de Sint. Het zal wel ergens in groep 5 zijn geweest, toen een slimme leerling opmerkte dat de Goedheiligman de schoenen aan had van de meester. Ja… Dat vergeet een kind nooit weer. Ik ben niet getraumatiseerd en stiekem, ben ik altijd ergens blijven geloven. Ondanks dat, maar ja, ik ben een fantast. Om die reden vind ik Sinterklaas nog steeds een beetje eng.
Dat gezegd hebbende, als ik mijn schoentje mocht zetten. De spanning. ’s Ochtends vroeg sloop ik dan voor dag en dauw al naar mijn schoen om te zien of er wat in zat. Meestal zo’n marsepeinen kikker, of een muis. Een kleinigheidje, een versnapering, maar toch. Ik. Vond. Het. Geweldig! Geloven in Sinterklaas? Ik deed dat zeker!
Sinterklaas Kapoentje
Hetzelfde doe ik nu voor mijn dochter. Die zingt uit volle borst Sinterklaas Kapoentje bij haar schoentje. Genieten. Nu nog wel, want hoewel ze van mij best nog even mag geloven, ik wil haar uiteindelijk ook gaan vertellen dat de beste man gewoon verkleed is, maar wanneer? Als ze naar school gaat? Ik denk, als ze eraan toe is. Ze is een slimme meid, en de tijd dat ze erin gelooft is dusdanig klein in verhouding met de tijd dat ze er niet meer in zal geloven. Dan is het nog wel even leuk om haar in de waan te laten… Toch?
Laat jij je kinderen geloven in Sinterklaas of vertel je ze al snel ‘de waarheid’?
