Slaap zacht Charlie
Hallo kleine Charlie,
Ik zag je vanmorgen voor het eerst. Op een foto, op mijn telefoon. Je bent een heel mooi jongetje. Met een rond hoofdje en fijne blonde haartjes. Je hebt net als ons zoontje grote ogen en lange wimpers. Je bent zo lief en klein en perfect dat ik in eerste instantie de slangetjes die uit je neus komen niet eens zie. Maar ze zitten er wel en ik vraag me af waarom.
Dus lees ik je verhaal, terwijl onze baby als een dolle om ons bed heen kruipt, achter zijn grote broer aan. Jullie zijn even oud Charlie, is dat niet toevallig? Alleen zul jij nooit leren kruipen. Jouw ouders zullen nooit jouw platte handjes en blote knietjes over het laminaat horen gaan. Er komen voor jou geen eerste hapjes, geen voorzichtige stapjes aan papa’s hand. Zelfs geen tranen van verdriet of een grote glimlach.
Lees ook: Lieve verdrietige mama’s ik wens jullie morgen een betere dag dan vandaag
Want je bent ziek Charlie, heel erg ziek. En de kans dat je ooit beter mocht worden was maar heel klein. Echt heel klein. Je werd geboren en aan de buitenkant was je perfect, dat zie ik op een andere foto van jou met je papa en mama. Maar binnenin jou zat toen al een hele nare ziekte, die ervoor zorgt dat jij niet kan slikken, niet kan huilen, niet kan horen en niet kan bewegen. Je wordt in leven gehouden door machines. Want je bent hier nog steeds. Ondanks al je beperkingen is er dus ook iets wat je wel heel goed kunt: vechten.
Dat heb je niet van vreemden. Ik lees dat je papa en mama ook als leeuwen voor je hebben gevochten. Ze hebben hemel en aarde bewogen om jou te helpen, om jou te genezen. Hoe uitzichtloos alles ook leek, ze vonden steeds weer hoop. En hun hoop was nu gevestigd op knappe doktoren in Amerika, die wilden proberen of ze jou weer een beetje beter konden maken. De kans dat dat zou lukken was niet heel groot, maar voor jouw papa en mama is alles beter dan opgeven.
Ik weet dat je dit nooit zult lezen Charlie. De doktoren in jouw ziekenhuis willen namelijk niet dat je papa en mama je meenemen naar Amerika. Niet omdat ze niet willen dat jij niet beter wordt. Maar omdat de reis met het vliegtuig er naartoe volgens hen veel te zwaar zal zijn voor jouw kleine, zieke lijfje. En ze geloven niet dat de experimentele behandeling die ze je daar willen geven jou zal genezen en je een waardig leven zal geven.
Lees ook: Doneer je trouwjurk voor kleertjes voor overleden baby’tjes
Toch vechten je ouders door om jou te helpen genezen. Jou te laten leven. Maar gister hebben de rechters besloten dat je niet meer behandeld mag worden. Dat ze de machines die jou in leven houden binnenkort uit moeten zetten. En die beslissing hebben ze vast niet zomaar genomen. Daar hebben ze ongetwijfeld heel lang en erg goed over nagedacht. Maar wat zullen jouw papa en mama verdrietig zijn. Zij zijn er nog lang niet aan toe jou te laten gaan.
Diep van binnen beseffen ze misschien wel dat dit het beste is voor jou. Dat het nu tijd is dat je gaat slapen. Maar ze kunnen je gewoon nog geen welterusten wensen. Ze hebben nog niet het gevoel alles, maar dan ook alles gedaan te hebben om jou te beter te maken. Zolang er nog hoop is moeten ze door gaan. Voor jou. Voor zichzelf. Als ze nu opgeven, zich neerleggen bij het vonnis van de rechters, zal ze dat voor de rest van hun leven blijven achtervolgen. Want wat als…?
Het is oneerlijk
Weet je Charlie? Het is niet eerlijk verdeeld op deze wereld. Mijn man en ik zijn gezegend met twee kerngezonde jongens. Mijn grootste uitdagingen vandaag waren zorgen dat mijn kinderen genoeg en gezond te eten kregen en dat ze schoon en op tijd in bed lagen. En nu ze slapen hoop ik dat de jongste eindelijk eens een hele nacht doorslaapt tot zeven uur morgenochtend.
Dat gun ik jouw ouders ook. Dat ze zich zorgen mogen maken over alledaagse dingen. Dat ze ’s nachts slaapdronken hun bed uitkomen omdat jij je speen tussen de spijlen van je ledikant door hebt gewurmd. Of omdat je gewoon even geknuffeld wil worden. En niet dat ze wakker liggen omdat ze zich zorgen maken of jij er morgen nog wel bent. Dat ze hun hoofd moeten breken over hoe ze kunnen voorkomen dat jouw machines binnenkort uitgezet worden. Dat soort zorgen zouden ouders niet mogen hebben. Dat is niet zoals het hoort te gaan.
Maar zo gaat het helaas wel dappere Charlie. Als jij straks gaat slapen weet dan dat jij de beste, liefste en sterkste papa en mama van de hele wereld had. En dat jij ze rijker hebt gemaakt dan ze ooit geweest zijn. Alleen maar door er te zijn.
Slaap zacht kleine man. Dat je maar mooie dromen mag dromen daarboven.
Ik heb deze brief aan Charlie geschreven naar aanleiding van dit bericht: AD.nl
Bron hoofdafbeelding: Privéfoto van ouders van Charlie