Wij slapen samen… So what?
Denise Meijer
Dat onze kinderen bij ons op de kamer zou komen slapen werd, ondanks mijn eerdere ‘bezwaren, al vroeg in de zwangerschap besloten en in het begin kregen wij hier, vooral vanuit de directe omgeving, veel commentaar op. We hadden wat te voortduren…
Zo zonde…
Zo was het toch zonde van het dure babykamertje wat we voor hem hadden ingericht, waren zelfs tijdens de zwangerschap al mee bezig om een slechte slaper te creëren (hoe dan!?) en zou de baby binnen no-time een verwend rotnest worden wat nooit meer in zijn eigen kamer zou willen slapen.
“Wacht maar,” werd gekscherend gezegd. Doelend op het feit dat ik mijn kind in onze kamer snel genoeg zat zou zijn. En anders mijn man wel. Die van het nachtelijk gehuil nog veel last zou krijgen en moeite had om de volgende ochtend om zes uur richting zijn werk te gaan.
Maar ondanks alle ongevraagde ‘adviezen’ en ‘beloften’ ging het samen slapen ons voor de wind. Ik als moeder sliep op de geluidjes van mijn baby, mijn baby sliep aan de andere kant rustig door mijn aanwezigheid en mijn man? Die leerde zichzelf klaarblijkelijk om nergens meer van wakker te worden. Zo kan het natuurlijk ook.
Lees ook: Feiten en fabels over samen slapen.
De deur staat open
Na ongeveer drie jaar gezamenlijk op één kamer te hebben geslapen werd het tijd voor de overstap naar zijn eigen plek. Ik hield mijn hart vast, mede door het commentaar wat we nog steeds aan mochten horen over het feit dat onze peuter nog niet sliep ‘waar hij hoorde te slapen’.
Wonder boven wonder heeft hij nooit problemen gehad in zijn eigen kamer. In tegenstelling tot mij, want ik werd elke nacht meerdere keren wakker om te checken of alles nog wel goed ging twee deuren verderop. Maar hij was niet bang, niet onwennig en waarschijnlijk niet geheel onbelangrijk: hij wist dat de deur van onze slaapkamer altijd voor hem openstond als hij ons nodig had.
Wij slapen samen… so what?
Hier maakt hij, tot op de dag van vandaag, nog altijd gebruik van. In het holst van de nacht bewegen een paar kleutervoetjes zich richting ons bed en vanaf dat moment slapen we heerlijk verder! In één bed, met zijn drieën.
Ik hoef mijn bed niet uit om te controleren hoe het gaat, naast mijn man kan je na vier jaar lang nog een bom afsteken zonder ook maar enige reactie te krijgen en mijn zoon slaapt rustig door en slaapt zelfs uit als het kan. Wij slapen dus nog altijd samen en raad eens? Het is heerlijk!
Seks
Maar hoe heb je dan seks? Dit wordt er nog wel eens gevraagd als ik vertel dat wij als gezin aan co-sleeping doen. Het enige wat ik dan kan zeggen is dat ik blij ben dat er meer plekken in een huis bestaan waar ‘een wippertje’ mogelijk is. Maar over het algemeen is er sowieso meer dan genoeg tijd om van bil te gaan voordat ons kind tussenin besluit te kruipen. Want middenin de nacht heeft toch geen enkele ouder seks?
Ik ben momenteel 24 weken zwanger, dus het bewijs dat het mogelijk is om seks te hebben ondanks dat je aan gezinsslapen doet, is daar.
Gezinsbed
Dat ook deze baby bij ons op de kamer zal gaan slapen was nu zelfs al vóór de zwangerschap besloten. Om te beginnen in een co-sleeper, maar als ze oud genoeg is zal ze waarschijnlijk net als haar broer lekker tussenin kruipen als ze daar behoefte aan heeft.
Het enige probleem waar we nu tegenaan lopen is dan ook, met nog een gezinslid op komst, het toenemende ruimtegebrek…
Het wordt dus tijd voor een groter bed en toevallig viel mijn oog op de reclamecampagne van Ikea. Ik voel er in ieder geval wel wat voor. Een bed met ruimte genoeg voor ons alle-vier, want eerlijk? Ik kan en wil het samenslapen voorlopig nog niet missen.
Samen slapen is voor iedereen
En deze moeder bouwde ook een gigantisch mooi gezinsbed! Samen slapen is niet alleen voor weggelegd voor ouders met een bepaalde opvoed-overtuiging. Het kan voor iedereen.
Beeld: Instagram Elizabeth Boyce