Sorry aan alle vrouwen!
Lieve mama’s en vrouwen,
Dit is een brief, een brief aan alle moeders op deze aardkloot. Een brief die gelezen moet worden, een brief die doorgegeven moet worden en een brief waarin onze liefde voor jullie getoond wordt. Deze brief is namens ons, ons mannen. Mannen die, doorgaans, moeite hebben met emoties, moeilijke gesprekken en moeite hebben om te vertellen hoe waardevol jullie zijn.
Vaak klagen we over jullie, zeggen we dat het allemaal niets voorstelt wat jullie doen en zorgen we niet voor jullie als jullie eens ziek zijn. We laten jullie vaak problemen met de kinderen oplossen, we laten jullie koken en de was doen. Eigenlijk doen wij bijna niets. Behalve klagen. Klagen dat die ene blouse nog steeds niet gestreken is, dat het eten te zout is of dat er stof op de grond ligt.
Namens alle mannen die zich hier in kunnen vinden bieden wij onze excuses aan. Excuses die oprecht zijn maar die geen verandering teweeg gaan brengen. Wij mannen hebben onwijs veel respect voor onze vrouwen. De moeder van onze kinderen. Hoe jullie bepaalde situaties op kunnen lossen, hoe jullie alle ballen tegelijk hoog houden en hoe jullie met de kinderen omgaan. Daar kunnen wij alleen maar trots op zijn en ontzettend veel respect voor te hebben. Hoe krijgen jullie het voor elkaar om met een zware griep ook nog eens drie kinderen te verzorgen, het huishouden draaiende te houden, af te spreken met vriendinnen, naar zwemles te gaan, de kinderen naar hun sporten te brengen en er zelf ook nog eens fantastisch uit te zien. Ondanks dat je jezelf een wandelend lijk vindt wanneer je ziek bent.
En wat doen wij? Waar zijn wij te bekennen? Wij zijn om om een uur of vijf vrij en rijden naar huis. Wij hopen dan dat het eten klaar staat. Dit harken wij binnen 5 minuten naar binnen en gaan daarna onderuit gezakt op de bank zitten. Hèhè, eindelijk even zitten, zeggen we dan ook nog hardop. Terwijl jij alweer de rommel aan het opruimen bent en de afwas aan het doen bent. ‘Schaaaaaatt, heb jij ook al zo’n zin in koffie?’ roepen we dan ook nog eens vanaf de bank naar de keuken.
Eigenlijk, eigenlijk zijn wij mannen een beschamend volkje. Een volkje wat eigenlijk niets voorstelt en veel meer voor jullie moeten doen. Dat weten we wij eigenlijk wel, we weten het super goed. En daar komen we bij de clou…
Eigenlijk is het geheel een vorm van omgekeerde psychologie. Wij weten, dat wij jullie meer moeten helpen maar wat zou er gebeuren als wij dat daadwerkelijk zouden doen? Wat zou er gebeuren met jullie zelfbeeld? Nu kunnen jullie op verjaardagen, familie-uitjes en borrels met vrienden opscheppen over hoeveel jullie eigenlijk wel niet doen. Dat willen wij niet van jullie afpakken. Wij zijn bang dat jullie jezelf dan niet meer waardevol vinden in het gezin.
Nee, zelfs wanneer ik ‘ons’ probeer te verdedigen weet ik dat het nergens op slaat. Verdedigen heeft geen zin meer. Wij kunnen maar één ding doen. Onze excuses aanbieden!
Ps. Excuses voor de komende jaren want er zal waarschijnlijk niets veranderen…