Je stal een auto en vermoordt een kind
Autodief rijdt kind van vier jaar dood. Zo kopten diverse media. Een nachtmerrie, waarbij een 38-jarige man een auto met daarin een gezin frontaal raakte. Daarna probeerde hij er van door te gaan….. Je leest het goed.
Woede overheerst. Woede en verdriet, bij papa’s en mama’s in heel Nederland. Weer een onschuldig leven. Zo weggenomen, omdat jij met je criminele gedrag het zo nodig vond een auto te jatten. Van autodief tot moordenaar. Dat had je waarschijnlijk niet gedacht, toen je deze auto meenam. Mijn hart bloedt voor de familie. De familie die jij willens en wetens kapot hebt gemaakt.
Zul je enige vorm van spijt voelen. Berouw, om het onschuldige leven dat je nam? Of maak je je vooral druk over de straf die gaat komen? Een straf die dankzij het ‘geweldige’ rechtssysteem nog licht zal uitvallen. Niet naar verhouding van wat je hebt gedaan. De maximum straf voor doodrijden van iemand is zes jaar.
Levenslang! Dat zou je wat mij betreft mogen krijgen. Levenslang, omdat het gezin dat je kapot hebt gemaakt en hun naasten ook levenslang hebt gegeven.
Jammer genoeg is levenslang zelfs iets wat hier in Nederland nog nauwelijks voor komt. Ik hoorde laatst op de radio dat het waarschijnlijk zelfs afgeschaft gaat worden. Daders moeten immers nog toekomstperspectief hebben. Slachtoffers worden daarbij gemakshalve vergeten, zoals er ook in de rechtszaal veelal voorbij wordt gegaan aan de slachtoffer. De focus ligt op de dader.
Zelfs je moeder had het voorspeld. Dat er iets ergs zou gebeuren als je vrij zou komen. Vrij uit voorlopige hechtenis, omdat de rechter je niet beschouwde als een gevaar. Waar hebben we dat eerder gehoord?
Ik zou willen schelden. Maar je verdient het niet. Als het er op neer komt verdien je niemand’s energie en focus. Dat recht heb je verspeeld, al lang voordat je in die auto stapte die niet van jou was. Met je roekeloze rijgedrag. Al een misdaad op zich, al was je geen criminele autodief.
Op de plek waar jij een leven nam, liggen nu bloemen. Vier jaar nog maar :'( Vol levenslust. Weggerukt uit zijn prille bestaan.
Waarschijnlijk kan het je helemaal niks schelen. Ze zouden je moeten confronteren met het leed door jou veroorzaakt. Je er keihard met je neus in drukken. Kijk maar eens hoe je dit gezin verscheurd hebt, en dan wou je nota bene ook nog weglopen van de plaats van het ongeluk? Wat voor onmens ben je dan?
Mijn dochter is bijna vier. Ik weet niet of ik voor mijzelf zou kunnen instaan, als iemand zoals jij op haar pad zou komen. Allesvernietigend. Zonder oog voor de ander. En de politie zat nog niet eens op je hielen, lees ik. Kleine Lennard (4) kwam met zijn zusje Anne en zijn vader en moeder net van een leuke vakantie. Hij had het zo leuk gehad. Hoe nutteloos is zijn sterven?
Ga jij aan Anne (3) – als ze er nog bovenop komt – uitleggen, waarom haar broertje er niet meer is? Ga jij aan de vader en moeder uitleggen, waarom je het leven van hun zoontje nam? Ik las dat je nu ter observatie in het ziekenhuis hebt gelegen, terwijl je er helemaal niets aan over hebt gehouden. In het zelfde ziekenhuis als je slachtoffers?
Laten we toch hopen van niet…
Geen woorden voor. Voor dit gezin kan ik alleen maar in stilte de handen vouwen, en bidden dat ze er bovenop komen. Dat ze er sterker uit komen. Dat ze de kracht ontvangen om door te gaan. Alle nabestaanden wens ik enorm veel sterkte toe in deze donkere tijd. Ook de moeder van de doodrijder wens ik sterkte. Het zou je kind maar zijn… Zo verdrietig.
Noot van de redactie: de moeder van doodrijder Rémon W. was te zien bij bij Humberto. Ze is wanhopig en gooide daar al haar wanhoop op tafel. Bekijk het fragment hier.