Van stoere mama, naar niet-kunnen-loslaten-mama
Ja, ooit was ik heel stoer. Riep ik het samen met een vriendin van alle daken. Nee, wij gingen niet zo worden als al die andere mama’s. Onze kinderen werden stoer en onafhankelijk. Ik ging niet die altijd-zorgende-en-niet-kunnen-loslaten-mama worden…
Als mijn kind huilde, kon het dat best wel even zelf oplossen, oppakken en sussen en weer oppakken en lieve woordjes ter geruststelling, waren dingen die niet in mijn vocabulaire voorkwamen. Ik was onafhankelijk en ik wilde mijn kinderen zelfredzaamheid met de paplepel ingeven, zodat ze op geen enkele manier AFHANKELIJK van mij konden worden.
Trots, maar…
Hoe stoer ik toen ook was, nu ben ik dat totaal niet meer. Mijn oudste is tien jaar en is ontzettend talentvol. Alles wat ze aanraakt, lijkt bij haar te passen. Ze rijdt paard, gaat naar de kunstacademie, kan jiujitsu, zit op ballet, rent en zwemt alle andere kinderen van haar klas eruit en nu blijkt ze ook nog een kleine musicalster in dop te zijn, zo liet ze ons afgelopen weekend zien. Ze stal de show met haar solo-uitvoering van het lied Frozen. Wij smolten weg en iedereen met ons in de zaal. Trotse gevoelens alom, maar wat heb ik het hier moeilijk mee…
Ze weet wat ze wil en gaat ervoor…
Het begon al op het moment dat ze het woord ‘voorstelling’ liet vallen. De muziekleraar vond dat ze een goede stem had en vroeg haar of ze wilde optreden bij het komende nieuwjaarsconcert. Tuurlijk wilde ze dat, maar mama vroeg ze niet of het mocht. Ze weet heel goed wat ze wil en als ze ervoor gaat, dan gaat ze er ook voor. Zelfs toen de leraar streng werd en haar pushte er nog meer uit te halen. Ik kon mijn geluk even niet op! Misschien zou het hele optreden niet doorgaan, zodat mama niet al weken van tevoren in de stress zou zitten over haar.
Over-zich-heen-laten-lopen-mama
Maar nee, toen ik haar zei dat als ze niet wilde ze het optreden best af mocht zeggen. Ze liet zich niet door mij gek maken, ze zei resoluut: “Nee mama, ik wil dit echt en ik doe het ook echt!” Daar kon ik natuurlijk niks tegen inbrengen. Mijn woord tegen het hare en dan telt het hare het zwaarst. Zo ben ik nu dus geworden. Een mama die over zich heen laat lopen en die alle geluk van haar kinderen voorop zet.
Ik ging anders worden!
Logisch, zo is iedere mama, toch? MAAR IK ZOU ZO NIET WORDEN! Nee, ik ging dat anders doen. Maar nu ik twee prachtige onafhankelijke dochters heb, valt het me zwaar om ze elke keer weer een stukje meer los te laten. Ik wil wel, maar kan het niet. Met als resultaat dat mama zenuwachtiger voor het optreden van dochterlief was dan Myrthe zelf. De tranen van geluk en de spanning stonden in mijn ogen toen ze de eerste stappen op het podium zette. Toen ik zag hoe intens gelukkig ze daar haar show stond te doen op het podium en hoe ontzettend goed ze was… werd ik rustiger. Ik kon eindelijk genieten van haar moment en ook een beetje van mijn moment.
Mijn super-stoere-dochter
Want hela, die super-stoere-ik-doe-dat-wel-even-meid daar op dat podium is wel mijn dochter hè! En door mijn weldoordachte opvoedingsplan is ze zo geworden, hè! NOT. Ze heeft dat helemaal zelf gedaan en staat daar omdat ze het kan en de juiste genen van verschillende kanten heeft meegekregen en daar heeft maar een heel klein stukjevan onze opvoeding haar bij geholpen 🙂
