De tekeningen? In de prullenbak ermee.
Het is zaterdagochtend. Ik heb uitgeslapen tot zeker half acht want dochterlief is dit weekend bij haar vader. Het vooruitzicht op lang uitslapen resulteert meestal in opengesperde ogen niet veel later dan normaal. Ik slenter uit bed en zet in de keuken de koffiemachine aan. Haar stiften liggen nog op tafel en berg ze op in haar etui. De stapel vouwblaadjes en half afgemaakte tekeningen leg ik netjes op een stapeltje. Met de krant en een dampende zwarte koffie neem ik naast het stapeltje plaats aan tafel. Ik lees van koppen van de voorpagina en blader wat, zonder dat ik echt iets in mij opneem. Mijn oog valt op haar tekening met een viertal poppetjes. Een grote krullenbol, een mevrouw in een jurk, een meisje in een turnpakje en een klein kindje met een ballon. Onder de figuurtjes staan de namen geschreven. De krullenbol heet ‘papa’ en het meisje in het turnpak heeft met krulletters ‘ik’ onder zich staan. De mevrouw in de jurk en het kleine kindje worden bij naam genoemd. Samen vormen zij vandaag een gezin terwijl ik de krant lees, zo’n 80 kilometer verderop. Ik sta niet op de tekening, want in dit plaatje hoor ik niet thuis.
Gescheiden
“Hoe lang zijn je ouders al gescheiden?” vraagt een vriendinnetje eerder die week. Ze geeft geen antwoord. Voor haar is het de normaalste zaak van de wereld dat papa en mama niet in één huis wonen, ze weet ook niet beter. Papa en mama zijn eigenlijk nooit samen geweest.
Natuurlijk was het niet altijd makkelijk om nooit eens iemand ’s nachts een por te kunnen geven en te zeggen “Jouw beurt!” maar eerlijkheidshalve zitten er ook best wat voordelen aan. Een oud collega zei mij ooit dat ze heel tevreden was met haar co-ouderschap, omdat ze dan de helft van de week moeder kon zijn en de andere helft van de week ‘Nicole’. Ik kon mij er niets bij voorstellen. Inmiddels begrijp ik wat ze bedoelde. Om het weekend kan ik uitjes plannen met vriendinnen, naar hartelust uitslapen en wanneer ik mij omdraai nadat ik de kamer heb opgeruimd is deze nog in dezelfde staat als een paar minuten ervoor. Ik beantwoord op zulke dagen slechts de vragen van een caissière of verdwaalde toerist en eet mijn bord leeg zonder bij te houden of mijn zevenjarige tafelgenote dat ook doet. Ik douche zolang ik wil, de huiskamer vult zich niet met nagesynchroniseerde tv-stemmetjes en ik schenk met gerust hart een wijntje teveel in.
> Lees ook: Gelukkig gescheiden. Het kan echt!
Verhuisdozen met knutselwerkjes
De laatste vrijdag voor de vakantie had ze een tas mee naar school moeten nemen en werden alle prullaria van de afgelopen weken ietwat onvoorzichtig de plastic tas in geduwd. Haar broodtrommel had ze er bovenop gegooid en de beker die ònmogelijk kon lekken druppelde restjes appelsap over een gestempelde kerstboom. Die tas staat naast mijn eettafel. Ik kijk naar haar werkjes, sommige zorgvuldig uitgevoerd en andere afgeraffeld omdat ze waarschijnlijk met haar BFF’s wilde spelen. Straks gooi ik ze stuk voor stuk weg. Niet omdat ik ze niet mooi vind of omdat ik er geen ruimte voor heb, maar als ze een beetje op haar moeder lijkt zit ze over 16 jaar niet te wachten op twee verhuisdozen met knutselwerkjes. Natuurlijk heb ik er een aantal bewaard. Natuurlijk siert die ene lelijke kerstknutsel de kerstboom en haar veterstrik-diploma moet ook echt nog boven water te toveren zijn. Ik ken mensen die er foto’s van maken en eens per jaar een album afdrukken, dat lijkt mij ook een goed idee wanneer je daar de discipline voor hebt. Helaas heb ik deze eigenschap niet.
Ik mis haar…
Na de laatste slok koffie trap ik op het pedaal van de prullenbak en kieper de hele boel erin. De tekening van het gezellige gezin besluit ik op haar bureau te leggen. De komende twee dagen beheer alleen ik mijn eigen agenda. Ik heb nog weinig plannen, maar één ding weet ik zeker. Morgenmiddag sta ik een uur voordat ze thuis komt al uit het raam te kijken en de minuten af te tellen. Wat ik vooral doe in de weekenden zonder haar? Haar missen, voornamelijk haar missen.