The big announcement!
Tilda Timmers
Toen ik ruim 2,5 jaar geleden aan mijn boek begon te schrijven, dacht ik dat ik niet meer zwanger zou worden. Ik was herstellende van mijn postnatale depressie en dacht: dit wil ik nooit meer meemaken.
Deze periode was zo intens, zo heftig en zo zwaar. Toen ik uit mijn dal was opgeklommen, begon ik steeds meer van het moederschap te genieten. Ik begon het steeds leuker te vinden om mama te zijn. Naar mate mijn meisje ouder werd, voelde ik me meer en meer thuis in de rol van moeder.
Lees ook: En dan heb je het: een postnatale depressie! En hoe verder?
Na haar tweede verjaardag kwamen de vragen: ben je al zwanger? Gaan jullie het nog eens proberen? Of de altijd leuke: wordt het niet tijd voor een tweede? Ik kon me er soms best druk om maken. Waar bemoeit iedereen zich mee? Dat gaat je niks aan, dacht ik dan. Ik ben überhaupt blij dat ik de depressie overleefd heb, laat staan dat ik moet denken aan een tweede kindje.
Maar na een tijd begon het toch weer te kriebelen. Ik merkte dat ik weer begon te kirren als ik een baby zag, in plaats van er negatieve emoties bij te hebben. Ik zag baby’s van vriendinnen en dacht: het zou wel heel leuk zijn, nog zo’n kleintje erbij. Een broertje of zusje voor ons meisje. Toch voelde ik, dat ik nog niet klaar was om zwanger te worden. Iets hield me tegen en bij twijfel niet doen, zei mijn oma altijd.
Eind vorig jaar hakten we de knoop door: we wilden het nog een keer proberen. De eerste keer duurde het anderhalf jaar voordat ik zwanger was en misschien zou het nu wel weer een jaar of langer kan duren. Ik was er klaar voor. We wilden nog een kindje. En wat kregen we een paar weken geleden mooi nieuws! Het is gelukt! Ik ben zwanger! Vandaag precies twaalf weken. We zijn ontzettend blij en dankbaar dat het ons is gegund om zwanger te raken. Veel vrouwen proberen al jaren om zwanger te worden en dragen een groot verdriet met zich mee, omdat het niet lukt. Een kind neem je niet, dat krijg je en daar zijn wij ons enorm van bewust.
Lees ook: 10 dingen die je moet doen als je erachter komt dat je zwanger bent
De meeste mensen vragen, nadat ze ons gefeliciteerd hebben: hoe voel je je? Ben je moe of misselijk? Al snel gevolgd door: vind je het spannend? Ben je bang voor een herhaling van toen? Denk je dat je weer een postnatale depressie zal krijgen? Het antwoord op al deze vragen is kort en bondig: ja.
Ja, natuurlijk vind ik dit spannend. Ik ben ook maar een mens. Maar ik weet nu wel veel beter wat me te wachten staat. Hoe ik om kan gaan met moeilijke situaties. Hoe ik mindfulness kan toepassen, als alles me teveel wordt, enzovoorts. Ik ben vooral heel erg benieuwd hoe onze grote meid het gaat vinden om ineens grote zus te worden en niet meer enig kind. Ze komt elke dag wel een keer vragen wanneer de baby komt of geeft kusjes op mijn buik. Ze bestiert met ijzeren peuterhand ons huishouden en het zou me niks verbazen als ze volgende week ineens de babykamer volledig heeft ingericht. Kortom: never a dull moment in huize Timmers!