Trots op mijn Chinese afkomst. Maar soms…
Daar gingen ze. Op weg naar de baby artikelen. Eén voor één pakten ze, nee graaiden ze, de pakken. Alsof ze in de aanbieding waren, alsof het waardevolle spullen waren of alsof ze het hoognodig hadden. Eén voor één stonden ze dan in de rij voor de kassa, allemaal met hetzelfde pak. Een medewerker stond bij de kassa’s met een blik van: ‘Het zijn altijd weer dezelfde mensen’. Ze bleef daar maar staan, wellicht om al deze mensen te checken of ze wel daadwerkelijk één pak hebben gegraaid, gepakt. Of ze zat in haar hoofd te tellen hoeveel mensen er binnen 10 minuten een pak hebben gekocht. Terwijl ik ook in de rij stond, niet voor de pakken, kwamen er ondertussen nog meer Aziatische mensen binnen. Voor het eerst schaamde ik mij en wilde ik zo snel mogelijk weg uit de winkel…
Nederlandse melkpoeder
Waarschijnlijk is het wel bekend onder ieder van ons. De melkpoeder business is nog steeds hot in Nederland. Sinds het overlijden van baby’s in China, door vergiftigde Chinese babymelk, is de export gestegen. Melkpoeder uit Nederland is populair in China. Ondanks dat Nederlandse bedrijven fors investeren in de productie van babymelkpoeder voor de Chinese markt, blijft de vraag hoog. Chinezen zien hier een goudmijn in. Particuliere Chinese handelaren verschepen nog steeds enorme hoeveelheden naar Azië.
Plaatsvervangende schaamte
Het was nog geen 10 uur. Ik stond voor een drogisterij. Hij ging om 10 uur open, maar er stonden al een paar Aziatische mensen voor de winkel te wachten. Het waren ‘gewoon’ wat dames en heren tussen de 40 en 50 jaar. De meesten hadden geen kind bij zich. Ze communiceerden wel met elkaar, alsof ze elkaar kenden. Toen ik nog studeerde, moest ik vaak met het openbaar vervoer. Als er Chinezen in de tram zaten, praatten ze altijd zo hard met elkaar. Twee was al genoeg. Iedereen in de tram kon hen horen. Ik zat dan gelukkig zo ver mogelijk van deze mensen vandaag. Als ik vlakbij hen zat, dook ik met mijn gezicht in mijn boek. Ik schaamde me behoorlijk op dat moment. Waarom? Waarom konden ze niet wat zachter praten? Deze schaamte was exact dezelfde schaamte als toen ik in de winkel stond.
Boos
Ik heb het ‘geluk’ dat ik geen melkpoeder nodig heb. Ik heb borstvoeding gegeven aan mijn dochtertje totdat ze 6 maanden werd. Daarna had ze wel melkpoeder nodig, maar niet zoveel als een pasgeborene. Ze wordt in september 3, dus wij zijn allang klaar met de melkpoeder. Maar ik kan mij voorstellen voor degenen die wel degelijk melkpoeder nodig hebben, dat deze situatie frustrerend is. Zo ken ik iemand die babymelkpoeder moest kopen voor haar dochtertje. Zij is ook van Aziatische afkomst. Ze kreeg het niet mee, de reden weet ik niet meer. Ze ging uit haar dak en ging tekeer tegen de verkoopster: “Moet ik mijn dochtertje nu uit bed halen en aan je laten zien?”
‘Witte goudmijn’
Het spijt mij, moeders en vaders die babymelkpoeder nodig hebben. Op zo’n moment ben ik absoluut niet trots op mijn Chinese afkomst. Ik denk maar: Gelukkig dat de meesten mij niet als een Chinees zien. In de 30 jaar dat ik hier in Nederland ben, werd mij de vragen gesteld: “Ben je Moluks? Japans? Indonesisch? Vietnamees toch?” Laten we hopen dat de ‘witte goudmijn’ snel voorbij is.