Uit het dagboek van mijn frummeltje
Denise Meijer
Laat ik beginnen met mijzelf even voor te stellen; Ik ben Dean en ik ben bijna twee jaar oud (aankomende donderdag). Ik ben de gelukkige zoon van mijn ouders: Denise en Delano. Prima mensen, maar mensen met een gebruiksaanwijzing. Iets wat prima is, maar je kan begrijpen dat dit soms nog voor wat problemen zorgt. Voornamelijk als het gaat om de opvoeding van deze twee. Ze staan namelijk bekent om hun eigen willetje en rare fratsen en ik zag mijn kans schoon om jullie daar door middel van deze blog hiervan op de hoogste te stellen. Niet omdat ik wil klagen, maar ook als dubbeldwarse peuterpuber wil ik wel eens mijn ei kwijt. Dat valt vast te begrijpen.
Dutjes
Ik probeer momenteel mijn moeder haar middagdutjes af te leren. Gelukkig komen deze dutjes al niet vaak meer voor en in het begin vond ik dit eigenlijk wel lekker. Zo pakte ik namelijk zelf ook een paar uurtjes welverdiende extra slaap mee en mijn moeder was een stuk vrolijker rond etenstijd. Jammer genoeg zijn de dutjes iets geworden waar ik later zelf last van krijg, want hierdoor gaat ze uiteindelijk veel te laat naar bed en je raadt het al; is de volgende ochtend niet te genieten! Tijd om hier een stop op te zetten dus. Uiteindelijk moet je toch een keer doorbijten en consequent zijn loont.
Wakker houden
Ik ben gezegend met de vrijheid (sinds kort) om mijn ledikant te betreden en verlaten wanneer ik dat wil en mijn moeder plofte neer in haar bed. De deur ging dicht en je snapt het al; ik zat vast. Het is nog een flinke klus om haar op dat moment wakker te houden, want eerlijk is eerlijk. Ik was ook moe. Het is raar hoe snel je gewend raakt aan de middagen in bed en er is voor mij zoveel te doen en zo weinig tijd. Ik wist dat de strijd ging beginnen en ik was er klaar voor. Kusjes geven is iets wat ze nooit kan weerstaan, dus hier begon ik ook mee. Helaas gaf ze geen sjoege en hield haar ogen potdicht. Ik snapte ook niet hoe ik die dingen weer open moest krijgen. Dus ik begon er maar een beetje aan te friemelen en in te prikken, maar hierdoor kneep ze deze alleen maar steviger bij elkaar. Ik denk dat ogen alleen maar automatisch opengaan of zoiets? Ik heb echt alles geprobeerd. Van het springen op haar rug, tot het neerploffen met mijn (inmiddels volle) luier op haar hoofd. Niks hielp. Ik denk dat ze de verkoeling zelfs enigszins kon waarderen. Het was ook zo warm die dag.
De oplossing was daar
Uiteindelijk ben ik mijzelf maar gaan vermaken. Ze moest vast en zeker heel erg moe zijn en ik vond het enigszins zielig om haar dan met zoveel paardenkracht wakker te moeten houden. Haar telefoontje lag op het nachtkastje naast het bed en besloot hier wat mee te gaan spelen. Ik had er vrede mee en was van plan haar heerlijk te laten slapen, maar je gelooft het nooit! Op het moment dat ik net rustig mijn positie had ingenomen en relaxed aan de gang was met ‘haar’ speeltje, sprong ze als een bezetene op, trok haar ‘heiligheid’ uit mijn handen en was klaarwakker. Ik stond perplex! Maar we weten in ieder geval wat de volgende keer wel werken gaat en dat ga ik onthouden ook!
Tot de volgende keer,
Dean