Vakantie op een hoog voetstuk
Vakantie… het wordt op een hoog voetstuk gezet! We verwachten veel, maken ons er van tevoren druk over en als we daar zijn, dan is alles… hetzelfde als thuis. Tuurlijk, we zitten in een heerlijk huisje op de ideale locatie aan de duinen in mijn favoriete dorpje in Zeeland, Dishoek. Maar de kinderen maken nog steeds ruzie, worden ‘s nachts ook hier wakker en vragen ook continu de aandacht.
Wat nou vakantie?
Tijdens een uitje ren ik gillend achter mijn zoon aan die onder het poortje door richting de zweefmolen, omringd met water, rent. ‘Aaaah!’ Bovenal zie ik het publiek eromheen die dit voorval observeert. Ik zie rood van schaamte, maar zet mijn zoon van 2 jaar consequent op het bankje naast me. Hij mag nadenken en heeft dus een time-out.
Als we nu eens die verwachtingen van een vakantie bijstellen, los kunnen laten en proberen te genieten van die kleine dingen die alle energieslurpende activiteiten van daarvoor doen vergeten, dan kan het nog eens wat worden.
Vakantie slurpt energie
Beetje bij beetje merk ik dat ik weer de verkeerde kant op ga. Elke dag is weer een uitdaging. ‘Hoe ga ik deze dag doorkomen?!’ Jaloers zijn op het koppel naast ons op het strand zonder kinderen die heerlijk liggen te zonnen en ontspannen. Ik zie mijzelf weer als een kip zonder kop achter mijn zoon aanrennen, die gewoon besluit de andere kant op te gaan, waar zijn doel ligt. Wat doe ik verkeerd? Moet ik strenger zijn, het gewoon loslaten en denken hij komt wel weer terug of accepteren dat het een fase is! De onzekerheid is niet fijn… wat denkt de rest? ‘Wat een stout jongetje’ of ‘die moeder pakt het zo verkeerd aan’. Tijd voor een time out, maar dit keer is ie voor mij!
De mooie momenten!
Ik merk dat ik van stilte hou. Op de duinovergang staat een bankje met prachtig uitzicht, wat heb ik hier genoten van de boten die voorbij kwamen en de rust tijdens de zonsondergang. Ik dacht aan alle mooie momenten met de kinderen, want ja, die zijn er zeker! Net als alle andere mama’s ben ik zo trots op mijn zoon die voor het eerst naar het toilet gaat alsof hij het zelf heeft uitgevonden. Hihi! En danst mijn dochter de sterren van de hemel met haar favoriete ronddraaiende rokje, waar ik uren naar kan kijken.
Dit waren eigenlijk de kleine dingen die ik bedoelde, maar oh, wat zijn ze eigenlijk groot en ik ben er dankbaar voor!
