Van fulltime werken naar chronisch zieke thuisblijfmoeder
Sarina Wijkhuizen
Zo’n elf jaar geleden begon ik in de bloemen. Omdat mijn vader een bloemenzaak had kreeg ik dit eigenlijk een beetje in mijn schoot geworpen. Maar wat begon als een zaterdag baantje en werk voor in de vakanties, werd mijn passie. Ik vond mijn werk leuk, ik genoot van mijn werk en ik wist dan ook al snel dat dit iets was wat ik nog heel lang wilde blijven doen. Al snel koos ik ervoor om de opleiding waar ik mee gestart was, te laten varen en mijn vader in de zak te gaan helpen. Ik ging een BBL opleiding in de bloemen volgen die ik in rap tempo heb afgerond. Helaas ging ik van een fijne baan en fulltime werken naar chronisch zieke thuisblijfmoeder.
Tot 33 weken doorgewerkt
Hoogzwanger mocht ik mijn diploma ophalen en hoewel ik dacht dat er met de komst van de baby niet zoveel zou veranderen was niets minder waar. Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik bekkeninstabiliteit en ik had ondertussen een nieuwe werkgever die niet echt meegaand was als het ging om minder werken. Tot 33 weken heb ik door moeten werken. Toen ik van de verloskundige dringend een verzoek kreeg om nu écht te gaan stoppen, ben ik gestopt.
En ik was gezegend, want na mijn zwangerschap was de bekkeninstabiliteit gelukkig snel weer weg en kon ik genieten van mijn zoon en ook weer van mijn werk. Van vijf dagen werken en één dag school, naar vier dagen werken en mijn huishouden runnen. Ondanks dat ik een schat van een man heb, die ontzettend hard werkt, is het huishouden niet zijn sterkste kant.
Lees ook: Moeder en ziek zijn; hoe ga je daarmee om?
Chronische pijnen
De jaren die volgde kreeg ik steeds meer last van mijn lijf. Ik kreeg chronisch overbelaste polsen, twee tennisellebogen en uiteindelijk zelfs een burn-out. Mijn lijf gaf me iedere keer weer opnieuw aan dat ik alles wel kan willen maar dat mijn lijf het nou eenmaal niet trekt. Met de burn-out heb ik mijzelf anderhalve maand de tijd gegeven om er weer bovenop te komen, achteraf was dat misschien niet helemaal handig. Want je lichaam werkt nou eenmaal niet op verzoek.
Ik ben na die anderhalve maand voor een andere werkgever gaan werken en merkte dat het me nog steeds enorm zwaar viel. Hoe graag ik het ook zou willen, mijn lijf kan het vaak gewoon niet aan. Ik vond het verschrikkelijk, want ik ben jong en ik wil heel graag hard werken. Hoe ga je er dan mee om als je lichaam steeds stop zegt? Ik heb daar dan ook hulp bij gezocht, want ik vond het moeilijk om toe te geven aan mijn eigen beperkingen.
Toch weer solliciteren
Langzaamaan kreeg ik weer plezier in mijn werk en toen er hier in de buurt een vacature online kwam wist ik niet hoe snel ik moest solliciteren. Binnen no-time werd ik aangenomen en de maand daarop kon ik beginnen. Ik had weer echt plezier in mijn werk. Ik werkte in een ontzettend leuk team en ondanks dat de werkdruk hoog lag genoot ik van iedere dag. Davy hoefde niet meer naar de voorschoolse opvang, ik kon hem zelf uitzwaaien als hij op schoolreisje ging en bij voorstellingen mocht ik eerder weg. Ik vond het dan ook bijna jammer als ik een dag vrij was en had mijn passie ook echt weer gevonden.
Lees ook: Lilian had HG tijdens haar zwangerschap: “Ik ben wel negen keer opgenomen in het ziekenhuis”
Ziekte van Acnes
Maar afgelopen maart kwam aan mijn drukke leven snel een einde toen ik met heftige buikpijn in het ziekenhuis opgenomen werd. Er werd Acnes bij me vastgesteld. Acnes is een beklemming van de zenuwen in de buikwand die hele heftige pijn kan geven.
Over het algemeen hebben mensen één of twee punten en ik was gezegend met vier. Wat eigenlijk betekende dat ik vooral nog op de bank kon liggen en bijna overal hulp bij nodig had. De zorg voor Davy kon ik niet aan en hoe erg ik het ook vond was die dus het gros van de tijd bij mijn lieve schoonouders, want ja, door de weeks moest mijn man ook gewoon werken en Davy moest nou eenmaal wel naar school en zwemmen en dat kon ik gewoon even niet.
Het was zwaar
Mijn leven begon langzaam te draaien rond ziekenhuisbezoeken, injecties, pijnpoli’s, dokters en psychologen en ik moet eerlijk zeggen dat ik het af en toe ook echt even niet meer zag zitten. Ik kon genieten van de bezoekjes van Davy en genoot van elk moment met hem, maar door de pijn kon ik weinig en werd ik ook steeds chagrijniger. Ik moest geopereerd worden met een kans van slagen van 70%. Zonder twijfel ging ik ervoor en de operatie is me dan ook alles meegevallen.
Maar toen ik wakker werd uit de narcose merkte ik al snel dat de pijn nog steeds niet weg was. De weken die daarop volgde, waarin ik moest wachten op de volgende operatie, vielen me zwaar. Ik moest veel slapen en kon hele dagen niet aan. Mijn lijf veranderde want van fulltime werkende lopende vrouw zat ik bijna alleen nog maar op de bank. Ik kwam kilo’s aan en ondanks dat ik nooit echt super slank was, werd ik nu wel echt heel depri van mijn lichaam.
De pijn gaat niet weg
De tweede operatie volgde vrij snel op de eerste. En hoewel ik echt probeerde om hier niet te veel van te verwachten, lukte dat echt niet. Je gaat namelijk niet voor je lol onder narcose en laat niet voor je lol in jezelf snijden. Je gaat erin met de hoop dat je wakker word met minder pijn. Maar ook deze keer werd ik wakker en voelde ik meteen de Acnes pijn. Tranen vloeide over mijn wangen en ik had dan ook totaal geen controle meer over de pijn. Ik wilde zo graag weer gewoon een leuke mama voor mijn zoon zijn; even met hem naar de speeltuin, schaatsen, naar het zwembad. Was dat nou allemaal teveel gevraagd?
Ik wilde gewoon even geen pijn meer en genieten van mijn gezin. Maar de tweede operatie viel me achteraf op meer punten tegen dan verwacht, het herstel duurde veel langer als de eerste keer en ik heb bijna vier weken lang zo goed als alleen maar op mijn hoekje in de bank doorgebracht. Ik zat onder de pijnstillers en nog was de pijn niet te handelen. Als klap op de vuurpijl kreeg ik er ook nog griep bovenop met de hoesterietes en ik kan je vertellen dat doet echt zeer met vier buikwonden.
Lees ook: Samengesteld gezin en een papa met PTSS
Het moest anders!
Toen moest de knop om; de kans is aanwezig dat ik hier mee zal moeten leren leven en ik kan niet de rest van mijn leven in een hoekje op de bank doorbrengen. Ik zal een balans op moeten maken voor mezelf en harder moeten vechten om in ieder geval weer de belangrijke dagelijkse dingen zelf te kunnen doen.
Stap 1: van mijzelf moest ik iedere dag een blokje om gaan lopen. En iedere dag moest dat blokje groter worden. Davy moest weer volledig thuis zijn zodat ik in het ritme bleef. Iedere dag om half 7 begint de dag en moet ik gewoon een aantal dingen. En hoewel de pijn niet echt minder is merk ik dat dat me oprecht goed doet. En dat je dan ook langzaam went aan de pijn.
Waar een wil is…
Ondertussen zijn we zo’n twaalf weken verder dan de laatste operatie en heb ik nog steeds één of twee acnes punten. Maar ik leer er langzaamaan wel mee omgaan. Ik leer mijn eigen beperkingen en ik weet wanneer ik teveel heb gedaan. En wat ik wel en niet aan kan op een dag.
Hoewel ik de dagen vaak zwaar vind ben ik aan het eind van de dag wel trots op mezelf dat het me gelukt is. Want ik ben er heilig van overtuigd dat als je iets wil je dit kan bereiken. Daarom heb ik ook besloten om mijn tijd thuis, die ik dus nodig heb om mijn lichaam rust te geven en te herstellen, te gaan gebruiken om weer een opleiding te gaan doen. En ik moet zeggen dat vind ik dus echt heel erg spannend maar, ik heb er ontzettend veel zin in en ik weet zeker dat het me lukt!
Photo by Craig Adderley from Pexels