Veilig bevallen? Niet met Beatrijs!
Natuurlijk had ik het ook in huis, tijdens mijn eerste zwangerschap. Als debuterende zwangere verslond ik zo’n beetje alle lectuur over zwanger zijn en bevallen. De bevallingsbijbel “Veilig Bevallen” van goeroe Beatrijs Smulders, hoorde daar natuurlijk ook bij. Enthousiast begon ik met lezen. Die hele bevalling zou appeltje eitje worden als ik dat boek van binnen naar buiten kende. Maar hoe langer hoe meer pagina’s ik las, hoe meer mijn onderbuikgevoel zich begon te roeren.
Baas in eigen eeeuuuhh…
Hoezo is pijn louterend en maakt dat ik daardoor een betere band krijg met mijn baby? Hoezo ben ik een mietje als ik kies voor pijnbestrijding, op enig moment gedurende de bevalling? Waarom ben ik minder geëmancipeerd of een bange schijterd als ik liever in het ziekenhuis wil bevallen dan thuis? Als ik op voorhand kies voor minder risico’s en snel kunnen schakelen wanneer dat nodig is, ben ik dan juist niet heel erg ‘Baas in eigen buik’ of zoals mevrouw Smulders dat zo smaakvol op Twitter klettert, #baasineigenkut?
Lees ook: Mogen we straks niet meer kiezen waar we bevallen?
Beatrijs vuurt zo’n beetje alle interventies rondom zwanger zijn en bevallen die een beetje meer comfort of zelfvertrouwen kunnen geven aan de nieuwbakken moeder, genadeloos af. Dat is niet emancipatoir, zoals ze met een duur woord stelt, maar gewoon neerbuigend naar die hele grote groep moeders die toch al onzeker zijn of ze het allemaal wel goed (genoeg) doen. Lekker opbouwend. Bedankt Bea.
Daar zakt mijn broek van af
Beatrijs mag bij mij de nekharen overeind doen staan, ze heeft ook nog een hoop aanhangers. In het ziekenhuis waar ik ben bevallen werkte een regelrechte Beatrijs-fan. Een blonde verpleegkundige gaf een voorlichtingspraatje over hoe het is om te bevallen in het ziekenhuis. In de Powerpoint presentatie kwamen ook de mogelijkheden voor pijnbestrijding voorbij. Op voorhand had ik mij hierin al verdiept en ik was wel geïnteresseerd in een zogenaamde remifentanil pompje, pijnbestrijding aan een infuus die je zelf naar behoefte kunt doseren. Met name dat ‘eigen regie stuk’ sprak mij daarin erg aan.
Mijn omschrijving van deze vorm van pijnbestrijding deed bij de betreffende verpleegkundige echter geen belletje rinkelen. Ze lachte een beetje alsof ik spoken had gezien, en sprak de legendarische woorden: “Ach, wij zijn allemaal gezonde Hollandse vrouwen, wij hebben dat soort Hollywood onzin helemaal niet nodig.” Als mijn broek wegens 35 plus weken zwangerschap niet al op mijn knieën hing, was hij alsnog spontaan afgezakt van deze opmerking. Deze verpleegkundige bleek helaas echter niet de laatste ‘professional’ in het verloskundige circuit die zo’n onprofessionele mening was toegedaan.
Bevallen in een bubbelbad met een vensterbank vol kaarsjes
Beatrijs geeft toe dat pijn een moeilijke boodschap is, maar blijft bij haar stelling: “Ach, het is maar één dagje pijn.” Misschien dat zij thuis een easy peasy bevalling heeft gehad in een bubbelbad met kaarsjes in de vensterbank, maar gemakshalve vergeet ze dat er ook massa’s vrouwen zijn die voor hun gevoel oneindige bevallingen hebben met niet zeldzaam traumatische gevolgen. En dat je dat na afloop echt niet allemaal meteen weer vergeten bent, bij de aanblik van je nieuwgeboren spruit. Je voelt je pas echt veilig tijdens je bevalling als je ervan overtuigd bent dat je verloskundige achter je staat, of je nou thuis, in het ziekenhuis, in een bubbelbad of op de top van de Himalaya wilt bevallen. Die overtuiging kan Beatrijs niet op mij overbrengen.
Lees ook: Thuisbevalling staat onder druk
Handen af van de thuisbevalling
Mevrouw de goeroeverloskundige is een opstand begonnen tegen de minister, stalkt Tweede Kamerleden en voert een social media-campagne, “Handen af van onze eerstelijnszorg”. Ze vindt het schokkend dat zij als geëmancipeerde vrouw nog moet meemaken dat we ons laten onderdrukken door paternalistische artsen en arrogante lobbyisten. De eerstelijns verloskundige zorg wordt volgens haar gemedicaliseerd en daarmee kapot gemaakt. Misschien heeft ze een punt. Dat punt blijft bij mij door haar stelligheid, haar bijna enge quote als “Er is niks intiemer dan wanneer je bij een andere vrouw in haar vagina bent geweest”, echter niet hangen.
Beatrijs, wie houd je voor de gek?
Wat ik namelijk pas echt paternalistisch vind, is dat Beatrijs zo overtuigd is van het feit dat zij “het beste weet wat goed voor ons (zwangere) vrouwen is”. Wat ik pas echt arrogant vind, is haar dedaine houding ten opzichte van al die ‘controlebehoeftige vrouwen”, die volgens haar bang zijn voor de louterende ervaring van bevallingspijn. Wat ik tunnelvisie vind, is dat ze denkt dat haar seksuele openbaringen en louteringen gelden voor iedereen.
Wat ik ronduit hypocriet vind, is dat ze stelt dat het als moeder in de eerste plaats je taak is om voor je baby te zorgen. Dat je om die reden dus ook niet (in ieder geval het eerste jaar) fulltime moet gaan werken als vrouw, omdat dat tot verwaarlozing en echtscheiding leidt. Om vervolgens verderop in het interview, doodleuk toe te geven dat zij en haar man allebei maar liefst ‘één dag in de week’ minder zijn gaan werken. Dat ze zich regelmatig schuldig heeft gevoeld naar haar kinderen toe, omdat ze dingen uit hun (vroege) ontwikkeling heeft gemist.
Wie houd je hier nu eigenlijk mee voor de gek, Beatrijs? De enige die hier voor een ander denkt en oordeelt, ben je zelf.
Wil je het hele interview lezen? Klik hier.