Veters strikken: daar vind ik wat van!
Love2BeMama
Veters strikken. Ik vind daar wat van. Ik weet dan, vanuit mijn werkveld en ervaring met al die koters thuis, dat het ene kind er eerder aan toe is om dit te leren dan het andere kind. We moeten ze niet allemaal over één kam scheren. Zo heb ik twee voorbeelden van mij rondlopen die, daar hebben we dat woord weer, het gemiddelde probeerden om zeep te helpen. Eén daarvan ging vlak na zijn zevende jaar oefenen en dat heeft ruim een half jaar geduurd. Tot op de dag van vandaag is hij er niet altijd even handig in…
Opgeven is geen optie
Maar we gaven niet op hoor. Elke dag even oefenen. En als jij dan rechtshandig bent en hij linkshandig dan heb je ook nog eens een flinke uitdaging. Dan loopt er ook nog een wijsneus rond die rondom zijn vijfde verjaardag bedacht dat hij zijn veters wilde leren strikken. Prima, gaan we dat oefenen. Geloof mij, het is niet mijn hobby, want geduld.
Heel veel geduld.
Maar ik had er vertrouwen in, want de twee heren boven hem konden het immers ook. En zo waar, na een aantal keren dat versje met die oren te hebben opgenoemd met bijbehorende bewegingen strikte hij ineens zijn veters. Trots jongen! Trots! Ik leek wel een winnaar van een grote prijs uit de postcodeloterij. Maar waarom nu dit stuk over die veters?
Kinderen kunnen het niet meer…
Er is mij iets opgevallen. Er zijn namelijk heel veel kinderen die steeds later hun veters gaan strikken dan voorheen het geval was. Ik heb daar eens even een soort onderzoekje naar gedaan. En wat blijkt? Naast de ontelbare schoenen met klittenband, hebben we tegenwoordig ook een soort rubberen veter die je op je schoenen kan doen zodat de echte veter eruit kan en jij zo in één keer kan instappen.
Handig hoor. Heel handig. En vooral voor de moeder, ik spreek even tegen de moeder gezien deze pagina waar je nu op zit, die namelijk ‘s ochtends haar tijd ergens anders in kan steken in plaats van het strikken van veters. Super ideaal! Top die klittenband en rubberen veterdinges.
Lees ook: De dag dat opvoeden geen optie was…
Toch?
Maar, en nu komt ie… Deze kindertjes zitten niet alleen in de groepen 3, 4 en 5, maar ik zie ook de grote lummels en prinsessen met de vetervervanger. En dan komt de dag dat je naar de middelbare school gaat en jij ineens een maat hebt waar je geen vetervervanger in kan doen. En dan? Zit je mooi voor lul in die kleedkamer met elkaar, want we lopen allemaal met de veters los.
Goed. We dwalen af. Ik kan dat, want ik denk in beelden. Ik zie serieus allemaal puberjongens (geen meisjes, want die heb ik niet), die over hun benen struikelen, ongelukken krijgen op de fiets etc. Conclusie: Dit kan natuurlijk niet!
Moeders, schaam je!
Terug naar het leren van veters strikken. Dat stukje geduld. De tijd die je daarvoor moet nemen. Want ja mama, naast het kinderen opvoeden met dank u wel en alstublieft en netjes met mes en vork eten, daar hoort ook veters leren strikken bij. Een van de vriendjes die hier nu een aantal keer heeft gespeeld loopt altijd met zijn veters los. Ik strik ze altijd. Gewoon, uit automatisme. Maar gezien zijn leeftijd was ik nu toch wel eens benieuwd waarom hij niet zelf zijn veters strikt. Ik vroeg daarom aan hem waarom hij dat zelf niet doet. Bevooroordeeld als ik ben denk ik direct dat hij daar geen zin in heeft, want ik weet hoe lui die gozertjes zijn hoor. Maar nee. Hier kwam een antwoord waar ik serieus van schrok. En nee ik ben niet naïef. Ik schrok echt.
Lees ook: 7 redenen waarom zwemles gewoon KUT is
“MAMA HEEFT GEEN GEDULD OM HET MIJ TE LEREN, ZE VINDT DAT IK NIET SNEL GENOEG BEN!”
En ja dames, dit is echt waar. Dit is bloedserieus. En ik schrok me kapot. In mijn hoofd zei ik: “Is jouw moeder wel helemaal lekker? Heeft ze dit serieus tegen jou gezegd? Dat jij niet snel genoeg bent? Dat ze geen geduld heeft om jou dit te leren? Wat is dat voor moeder joh?!” In werkelijkheid zei ik dat ik dat vervelend voor hem vond en of het een idee was om het nog eens te vragen aan haar, maar hij zei nogmaals dat ze er echt geen zin in had en dat ze dit (LET OP!!!) op school hoorden te leren.
Nog steeds, als ik hieraan denk, snap ik dat je er geen zin in hebt om het te leren, want er zijn leukere dingen. Ik denk niet dat er iemand is die dit serieus tof vindt om te doen, maar zeggen dat je er geen geduld voor hebt en dat het te lang duurt? Ongelooflijk!
Mijn kinderen gaan straks naar buiten. Op hun schoenen met klittenband. Want ik heb geen zin om, om de haverklap te vragen fatsoenlijk hun veters te strikken en met lede ogen aan te zien hoe ze over de straat rennen en tig keer struikelen. Maandag doen ze hun nette schoenen wel weer aan. Met veters. Gestrikt met een klein beetje haast. Maar met liefde.