Mijn baby wordt een dreumes. Waar blijft de tijd?
Over een paar dagen wordt onzezoon één jaar en ik vind het maar niets. Mijn kleine baby zal dan opeens een dreumes zijn! Ik weet best dat hij echt niet heel anders zal zijn na die dag, maar de gedachte alleen al doet me niet veel goed.
Alsof het gisteren was weet ik nog het moment waarop hij geboren werd. Het was nacht en het stormde haast buiten. Dat was ook ongeveer hoe mijn bevalling is geweest. Na tien minuten werd hij bij me weg gehaald en verhuisde hij in een enorme couveuse naar de kinderafdeling. Dit is allemaal zo langs me heen gegaan dat het opeens twee uur later was en ik me toen pas realiseerde dat ik daar al die tijd alleen gelegen had. Een week daarna mochten we onze kleine man eindelijk mee naar huis nemen. Dus aten we ook toen pas demonstratief onze eerste beschuit met muisjes.
De roze (of blauwe eigenlijk) wolk was ook in de weken daarna ver te zoeken, maar we worstelden ons er door heen. In het ziekenhuis had hij zich voorbeeldig gedragen dus we hadden hoge verwachtingen. Maar eenmaal thuis sliep hij niet meer, huilde bijna aan één stuk door en wilde hij alleen maar drinken. Ik was blij toen ik weer mocht gaan werken.
Raar eigenlijk hoe ik toen wenste dat dat hij snel ouder zou worden en ik nu terug verlang naar die tijd. Ik kon er enorm van genieten als hij na zijn late fles tevreden tegen me aan in slaap viel. En uren lang knuffelen zonder weg geduwd te worden zit er nu ook niet echt meer in. Een jaar geleden vond ik het al groots toen zijn naveldingetje er af was gevallen. En nu verplaatst hij zich in een paar seconden van A naar B, heeft hij een sterke eigen wil en ben ik bezig met het plannen van zijn eerste verjaardag.
Ik ben al een paar dagen emotioneler dan ooit en door het hele huis liggen to-do briefjes voor de grote dag.. Ik snap dat het er bij hoort hoor – dat ouder worden enzo – maar kunnen we zijn eerste verjaardag niet gewoon nog een jaartje overslaan?