Waar zijn de relpapa’s? (En wat kunnen we van ze leren?)
Er zijn van die onderwerpen die standaard een bom doen afgaan wanneer ze voorbijkomen op sociale media. Zomaar een greep: borstvoeding, samen slapen, dragen, potjes. Hoe onschuldig het oorspronkelijke bericht ook is: binnen enkele minuten ontaard het in een nijdige discussie die vrijwel altijd lelijk persoonlijk wordt.
Zelfs een vraag als “Hoe ziet jullie babykamertje eruit?” kan zomaar ontsporen. Iemand post een foto van een lief kamertje. Iemand anders doet hetzelfde. Een derde ook. De volgende vraagt ineens: “Slapen jullie kinderen ook in die ledikantjes of bij jullie op de kamer?” en BAM: oorlog.
Lees ook: Mogen de relblogs weg?
Nu viel me laatst één ding op: de discussie wordt altijd gevoerd door de moeders. Ik bezoek en volg toch aardig wat ouderschapspagina’s, maar nog nooit heb ik een woedende Peter zien schrijven dat zijn kinderen “gewoon gezond zijn en alles lusten, hoewel ze altijd potjes kregen. Je moet niet zo oordelen!” En als er al een sporadische relpapa bestaat die ik tot nu toe over het hoofd heb gezien, dan heeft hij weinig mannelijke bijval.
Een discussie onder een foto van een Hollywoodster met een baby in een Babybjörn-drager wordt gek genoeg nooit gevoerd door nijdige vaders die plaatjes posten van de M-houding voor andere vaders die aangeven dat hun kind ‘er altijd wel lekker in zat’. Ook heb ik nog nooit een man aangevallen zien worden door een andere man wanneer hij verkondigt dat hij vanaf de geboorte kiest voor flesvoeding.
“Hij doet het toch goed?”
Ik merk zelf ook dat ik soms een moeilijk schuldigheidskriebeltje bespeur als ik bijvoorbeeld een discussie lees over thuisblijfmoeders. ‘Ja maar, ja maar: ik ben gewoon een leukere moeder als ik werk,’ troost ik mezelf dan vlug. En toch knaagt het soms: dat kleine kereltje drie dagen per week op de opvang. Oei oei, als die maar niet ergens onder een spoorbrug eindigt, omdat ik zo nodig een ‘leukere mama’ moest zijn. Leg ik een dergelijk punt voor aan mijn teerbeminde, dan zegt die: “Hij doet het toch goed? Hij is vrolijk, sociaal, gezond. Hij vindt het leuk op de opvang. Jij werkt graag. Wat is het probleem?” Einde discussie.
Lees ook: Hé mama’s! Stop met oordelen en steun elkaar!
Hoe kan dit? Waarom slaan vaders elkaar niet virtueel de hersens in over hun vaderschap? Ik heb nog nooit een vader zien posten dat hij ‘heus niet oordeelt over vaders die hun kind naar de opvang brengen, maar zelf gewoon een ándere keuze maakt, want je krijgt ze toch niet om ze weg te doen?’
Gewoon ons eigen ding doen
De verklaring lijkt me niet dat het de vaders gewoon allemaal niks kan schelen. Ook zij willen graag het beste voor hun kind, denk ik. Ze zijn ook bezorgd over het welzijn van de kinderen. Het is ook niet zo dat papa’s ondervertegenwoordigd zijn op social media, gezien alle filmpjes van aan een muur geducttapete baby’s. Kan het zo zijn dat mannen gewoon in staat zijn écht hun schouders op te halen over wat anderen doen, niet te oordelen en gewoon ‘hun eigen ding’ te doen? Misschien moeten de mama’s die schone kunst dan afkijken. Dan kunnen we al die energie mooi in leukere dingen stoppen.
Bron hoofdafbeelding: Pixabay