Waarom ik “nee” zeg tegen een zogenaamde ‘Yes-day’
Denise Meijer
Een leuke nieuwe hype. Overgewaaid uit Amerika en aangeprezen door celebs, zoals Jennifer Garner. Een ‘Yes-day’. Geïnspireerd door het gelijknamige boek, geschreven door Amy Crouse Rosenthal en het komt er op neer dat je jouw kinderen één dag gunt waarin je alleen maar “JA” zegt op alles wat ze vragen. Iets waar ikzelf eigenlijk maar één ding bij kan denken, namelijk: Nee. Voor ons geen ‘Yes-day’.
Toegegeven. Ik zeg zo, op een gemiddelde dag, best vaak nee.
De gebiedende “Nee!!!” bijvoorbeeld. Voor wanneer mijn peuterdochter het een strak plan lijkt te vinden om op het dressoir te klimmen om te kijken of ze kan vliegen. De semi-verbaasde “Nee!?” voor wanneer zoon thuiskomt met een sensatieverhaal waar Steven Spielberg nog een puntje aan kan zuigen en natuurlijk gewoon het antwoord “Nee”, omdat ik het simpelweg niet zo eens ben met wat er op dat wordt voorgesteld door mijn lieftallige kotertjes.
Lees ook: De bucketlist van een peuter (berg je maar…)
“Nee,” wordt echter vaak en ten onrechte, als iets negatiefs gezien.
Het woord staat met name voor afwijzing, ontzegging en misschien zelfs een zekere vorm van ‘vernedering’ (tenslotte is het nooit leuk om ‘nee’ te horen te krijgen).
Echter staat ‘nee’ ook voor iets heel belangrijks, namelijk:
Het aangeven van verdomd duidelijke grenzen. En laat dit precies zijn wat kinderen het gros van de tijd goed kunnen gebruiken.
Nu vinden kinderen dit nog best lastig en is het spelletje ‘grens overschrijden’ heel erg populair, maar daar ben je dus ouder voor. Om aan te geven wanneer het genoeg is en meestal met een welgemikte ‘nee’, om dit aan te geven. Al is het maar om te voorkomen dat mijn huis niet tot op de grond toe wordt afgebroken en afgebrand met de kinderen eromheen dansend alsof het een paasvuurtje is.
Lees ook: Verveling is gezond!
De 21ste eeuw staat nu al bekend om ouderschapstermen zoals helikopterouders, generatie Z, zijn talloze (pampergerichte) opvoedmethodes en kinderen/ jongvolwassenen die heel veel last hebben met hedendaagse problemen of gewoon overall: niet kunnen gedijen in hetgeen wat ‘de echte wereld’ heet en waarin ‘nee’ bijna dagelijks in de rondte wordt gesmeten.
Ik denk dus niet dat mijn kinderen een Yes-day nodig hebben.
Sterker nog: ik betwijfel of ze er beter van worden en of ik er zelf beter van word. Tenslotte zijn er op een gemiddelde dag ook genoeg momenten dat ik “Ja,” zeg om de lieve vrede te bewaren. Ik weet niet waar ik op dit moment zou zijn zonder deze troef in mijn binnenzak. Waarschijnlijk verstopt in de voorraadkast om de wijnvoorraad soldaat te maken. Zeker nu, in de zomervakantie!
Lees ook: De 7 dingen waar iedere moeder zich schuldig over voelt.
Dus een Yes-day? Het blijft voor mij sowieso een dikke vette nee. Met af en toe een onverwachtse ‘ja’ om ze scherp te houden en plezier te maken, want daar is dan natuurlijk ook weer niets mis mee.