Wanneer je van je roze wolk bent gevallen…
Denise Meijer
Geestelijke problemen na een bevalling zijn een veelvoorkomend probleem. Depressies, angststoornissen en zelfs psychoses zijn dingen die vrouwen, postpartum kunnen ondervinden. Gelukkig wordt dit vandaag de dag erkent en sneller herkent. Maar het blijkt ergens toch nog een taboe te zijn. Het is iets waar je jezelf vandaag de dag blijkbaar nog steeds voor moet schamen… Maar dat moet je niet doen. Er zijn veel vrouwen waarbij geen roze wolk te bekennen is.
Tussen de oren
Dit belemmert veel vrouwen in het zoeken van de juiste hulp. Hulp die ze juist nodig hebben op dat moment. Zelfs praten over waar ze last van hebben kan al een obstakel zijn waar veel dames zich niet aan wagen. Met alle gevolgen van dien. “Wat men niet ziet.. dat is er niet,” zeggen ze wel eens. Al doelen de meeste dan op een stapel stof onder het bankstel. Maar dit gaat ook op voor elk van deze complicaties die na de bevalling voor kunnen komen. Iets wat voor onbegrip kan zorgen, want hoe beschrijf je een ziekte waarbij je lichamelijk gezond bent? Maar toch veel last van kan ondervinden….
Lees ook: De ‘romantiek’ van een kraamweek
Paniek!
In mijn geval speelde er, tijdens mijn laatste –en tevens heftigste- fase (tot nu toe, even afkloppen!), meerdere factoren mee die een paniekstoornis in de hand hebben gewerkt.
- Als eerste speelde erfelijkheid een grote rol. Noem het een familiekwaaltje maar bijna iedereen aan mijn moeders kant van de familie is bekend met de term hyperventilatie en paniekaanvallen.
- De tweede factor is, zoals de dokter het mooi omschrijft, hormonale disbalans en mijn geestelijk reactie hierop.
- De derde, meest voornaamste oorzaak heeft te maken met het overlijden van mijn oudste zoontje. Iets wat ik, tot na de geboorte van mijn jongste, nooit op de juiste manier had verwerkt. Ook al had ik ook tijdens deze periode wel degelijk professionele hulp gezocht voor ‘mijn probleem’.
Net bevallen en uitgeput
De eerste aanval kan ik me nog goed herinneren. Ik lag in het ziekenhuis, na de keizersnede. Naast mij lag mijn gezonde, jongste knul. Ik was dolverliefd, maar bovenal: uitgeput! Moe van de stress die ik in de zwangerschap had doorgemaakt, moe van de 16 uur durende weeën, moe van mijn tweede spoedkeizersnede en moe omdat ik zeker al vier dagen niet normaal had kunnen slapen.
Mijn moeder was mijn ‘anker’ om het even zo te stellen. Mijn veiligheid. Als zij zei dat er niets aan de hand was, dan kon ik een beetje kalmeren. En aanvankelijk zocht ik niet veel achter deze aanval. Het probleem begon tot mij door te dringen toen de ‘episodes’ acht weken postpartum in intensiteit begonnen toe te nemen.
Lees ook: Weet wat je kunt verwachten van de kraamweek deel 1
Lees ook: Weet wat je kunt verwachten van de kraamweek deel 2
Mama vs kluizenaar
Ik reed niet meer over de snelweg, durfde niet meer naar de supermarkt, naar de bioscoop en ik kwam zelfs op het punt dat simpele dagjes uit niet eens meer tot een vanzelfsprekende optie behoorde.
De angst om het bewustzijn te verliezen was het grootste euvel. Het feit dat er een klein mensje compleet afhankelijk was van mij, speelde natuurlijk ook mee. Ik wilde 24 uur per dag complete controle over mijn omgeving, over mijn lichaam en het besef dat dit niet altijd mogelijk was zorgde voor paniek. Ik zat vast in een vicieuze cirkel, waarin ik geen moment kon ontspannen en lichamelijke klachten kreeg, omdat mijn lichaam in een constante overdrive zat. Van die lichamelijke klachten raakte ik bang en startte met hyperventileren. Wat de angst weer genoeg voer gaf om de hele dag van de leg te zijn.
Ik voelde me gespannen, vermoeid, prikkelbaar en bovenal onwijs schuldig omdat ik mijn ogen niet de moeder kon zijn zoals mezelf graag had gezien en dat voor zeker twee jaar lang.
Voor afspraken met kennissen verzon ik smoesjes, omdat ik niet alleen de weg of durfde en naar de kinderboerderij gaan, 5 minuten bij mijn huis vandaan, daar moest ik niet eens aan denken!
Lees ook: Het Monster dat een postnatale depressie heet…
Mama is back!
Na twee jaar en met professionele hulp, kon ik zeggen dat ‘ik’ weer terug begon te komen. Ik leerde weer genieten van het leven en van alle tijd die ik doorbracht met mijn kind. Dat vond ik het allerbelangrijkste! Zonder dat alles overschaduwt werd door die constante aanwezige angst dat er wat ‘fout kon gaan’.
Ik leerde kracht te putten uit mijn overwinningen en mezelf minder te zien als een falende moeder en een mislukking als persoon. Ik heb het geluk gehad dat ik, in mijn naaste omgeving, veel begrip heb gekregen voor wat ik doormaakte. Dat ik veel kon praten over wat mij mankeerde. Echter weten, tot op de dag vandaag, nog weinig mensen niet waarom ik plotseling afspraken afbelde, of niets meer van me liet horen op de dag van een playdate.
Nu, 3,5 jaar later, ben ik ‘zo goed als de oude’. Hoewel ik altijd een beetje last zal blijven houden van mijn psychische defect 😉 om het zo maar even te noemen. Maar ik zie het zo: de ene moeder heeft last van hoofdpijn of een stramme rug, ik heb een paniekstoornis. En nee, ik schaam me niet. Iets wat niemand met een dergelijk probleem zou moeten doen. Hoewel je er geen pleister op kan plakken om het beter te maken, het maakt het niet minder ‘echt’ of slecht. Het maakt je ook maar een mens…
Heb jij iets soortgelijks ook meegemaakt of nooit een roze wolk gekend? Deel je verhaal met alle andere moeders!
Photo by Kat Jayne from Pexels