Wat is een roze wolk? Die van mij is vaker zwart!
Britt de Waard
Soms is het leven niet zo leuk en makkelijk. Soms voelt het even niet zo zonnig en warm. Soms voelt het allemaal even teveel en weet je even niet meer waar of hoe je het goed moet doen. Maar als je moeder bent moet je toch door. Toch opstaan als je eigenlijk onder je dekbed wilt blijven liggen, toch het huishouden doen terwijl je eigenlijk een dag wilt Netflixen, toch zorgen terwijl je eigenlijk moe bent… Ik ben moeder van vier en de jongste is net geboren. Of ik op een roze wolk zit, vragen mensen mij. Maar… wat is een roze wolk? Die van mij is vaker zwart!
Ik ben een moeder met een rugzak
Zoals ik in mijn eerste blog al aangaf: ik ben een moeder met een rugzak. Vandaag wil ik wel iets vertellen hierover maar schaamte staat mij in de weg. Schaamte dat ik alles heb wat mijn hartje begeert: een lieve man, vier gezonde kinderen, een leuke baan, lieve vrienden maar toch voel ik me niet altijd gelukkig. Ik ga proberen over mijn schaamte heen te stappen in de hoop dat mensen hier iets van energie of herkenning uit kunnen halen. Moeders die hetzelfde voelen of herkennen uit hun omgeving.
Misschien herken jij je in mij
Dat ik uit een druk gezin kom waar weinig tijd en liefde uitgedeeld werd is denk ik al duidelijk geworden in mijn vorige blogs. Door dat er veel drukte en weinig tijd was moest je ergens in uitblinken om iets van aandacht te krijgen. Zo voelde dat voor mij vroeger… Daardoor ben ik erg perfectionistisch geworden. Het moet 110% goed zijn en ik moet alles onder controle hebben.
Toen ik, vijf jaar geleden, moeder werd, was mijn onbegrip voor vroeger nog groter. Ik hield van mijn ventje ook al schreeuwde hij de hele dag moord en brand, ook al luisterde hij niet of wilde hij niet eten. Mijn liefde was onvoorwaardelijk. Daardoor ging ik me nog meer afvragen waarom mijn moeder en vader dat niet voor mij hadden gevoeld. Wat had ik fout gedaan? Waar had ik beter in moeten zijn? Ik ging de schuld bij mezelf zoeken en mijn leven moest nog beter. Ik moest laten zien hoe goed ik dat allemaal voor elkaar had en hoe goed ik het nu allemaal deed… misschien ontving ik dan wel een knuffel of wat liefde?
Perfect zijn bestaat niet
Ik sloeg door… Ik voelde me steeds rotter als het niet perfect was en had het gevoel dat ik geen controle meer had over mijn leven. Ik werd somberder en vond het leven met vlagen niet meer leuk. Na de derde zwangerschap kreeg ik antidepressiva en intensieve therapieën en langzaam ging ik inzien dat ik misschien wel goed genoeg was. Dat mijn onvoorwaardelijk liefde voor de kinderen wederzijds was en dat ik wel liefde waard was.
Helaas was dit positieve gevoel van korte duur. Ik raakte opnieuw zwanger en de psychiater gaf aan dat de medicatie niet veilig genoeg zou zijn in de zwangerschap en ik moest afbouwen. Vanaf daar ging het bergafwaarts. Mijn stemming verslechterde en ik kon nergens meer van genieten. Hoewel ik uitkeek naar de komst van ons meisje werd ik overspoeld door herinneringen van vroeger en de strenge eisen en wensen die daar bij hoorde.
Het ging niet maar ik moest door
Ik werkte keihard door in de zwangerschap, voor de kinderen zorgen, huis verbouwen, werken in diensten om maar iets van positiviteit te kunnen voelen in mezelf. Aan het einde van de zwangerschap trok ik het niet meer en ging ik terug naar de huisarts die me naar een poli voor zwangeren met psychische problemen verwees.
Daar werd aangegeven dat ik nooit had hoeven stoppen met de medicatie, dat ik deze veilig had kunnen gebruiken en dat me dat een hoop ellende had bespaard. Ik zou weer herstarten. Maar niet zonder tegen een hele berg met meningen aan te lopen. Van “hoe kun je je nu rot voelen als je alles bezit wat je maar kunt wensen” tot “volgende week voel je je vast beter dus medicatie zou ik niet doen”.
Wat is een roze wolk?
Zoals jullie misschien al tussen de regels konden lezen trek ik me de mening van anderen nog al aan. De twijfel sloeg dubbel zo hard toe; wat moest ik doen? Ik koos voor mezelf en startte met de medicatie. Voel Ik me nu beter? Nee, helaas nog niet. De opbouw van antidepressiva in combinatie met een heleboel hormonen en streng zijn voor mijzelf maakt het zwaar maar ik hou me vast aan het feit dat ik weet dat ik me straks weer beter ga voelen, dat ik weer therapie ga krijgen en dat ik hopelijk weer kan genieten van alles wat er in mijn gezin gebeurd.
Taboe doorbreken
Waarom schrijf ik dit nu? Om meer bekendheid te geven aan moeders met psychische problemen, om taboe over postnatale klachten te doorbreken en om gewoon eens eerlijk te zijn over dat mijn roze wolk soms gewoon echt zwart is. En dat is oké… Ik hou daardoor geen millimeter minder van mijn kinderen, juist niet. Ik kies voor verandering. Ik kies voor behandeling om ze een betere, lieve en gelukkige moeder te geven in de toekomst. En ik mij weer Britt kan voelen.