De wonderen zijn de wereld nog niet uit
Laatst liepen wij met kinderwagen inclusief kind richting de verloskundige. Hopend op goed nieuws, zodat wij verlost waren van de zorgen. Het is toch weer spannend, een zwangere vrouw. Een andere spanning dan de eerste keer, wat meer op de achtergrond. Dit omdat onze dochter van bijna anderhalf ons bezighoudt, ook ben je al een route aan het volgen die we al eerder bewandeld hebben. Toch, wanneer de gel op de buik van mijn lieve vrouw wordt gesmeerd begint mijn hart sneller te kloppen…
Al gauw kijken vier paar ogen richting een groot scherm waar een prachtig wezen op te zien valt. De verloskundige begint te praten, ik hoor alleen de eerste woorden, verder niets meer. Met open mond kijken mijn dochter en ik naar het scherm. Onze dochter wijst naar het scherm en roept: “Die!” Ik kijk mijn vrouw aan en we lachen allebei met tranen in onze ogen naar elkaar. Haar ogen vertellen mij, zie je wel, nergens voor nodig, al die paniek. Wanneer we overspoeld met goed nieuws naar buiten stappen en de wind ons met een zacht briesje vriendelijk groet valt er een last van mijn schouders. Ik had mij onbewust toch wat drukker gemaakt dan ik dacht.
Lees ook: 15 dingen die alle mannen moeten weten over een zwangere vrouw
Thuis plakken we de foto van het ongeboren kind aan de muur. We zijn trots en dat willen we laten zien. De hele dag lijkt het alsof ik de wereld aan kan en ik vind dan ook alles prima. Tijdens het eten genieten we extra wanneer ons kindje meerdere malen naar het erwtje aan de muur wijst.
Soms vraag ik mij af hoe het komt dat het allemaal zo lekker gaat. Waardoor ik haast aan het wachten ben op nieuws dat negatief is. De pessimist in mij heeft dan de overhand en dit gaat soms ten koste van het nu en dan mis ik juist het mooie. Meditatie helpt mij hier bewust van te zijn, deze momenten zijn dan gelukkig ook steeds zeldzamer. Als een ijsblok dat smelt door de zon.
Lees ook: Wanneer een tweede kindje?
Al vrij snel na de geboorte van onze dochter hebben we het over een tweede gehad. Het leek ons het leukst om zo snel mogelijk voor een broertje of zusje te zorgen. We hebben geen idee wat er ons staat te wachten, wij kiezen voor het geluk. Ik kan mij haast niet voorstellen hoe het zou zijn om nog zo’n prachtig wondertje in de woonkamer te zien rondhuppelen. En ben ik in staat om net zoveel te houden van dit nieuwe wonder als van onze dochter? Hoe kan ik zoveel gevoel nou delen? Is dat überhaupt wel mogelijk? Toch, weet ik diep van binnen dat dit straks vanzelf gaat.