Yes, we gaan naar de middelbare school
Dit schooljaar was het dan zo ver. Mijn oudste (11 jaar) ging naar de middelbare. Het hele schooljaar in groep 8 staat zo’n beetje in het teken van het naderende einde. Na de beruchte CITO wordt de tijd gevuld met allerhande activiteiten zoals de musical enzo.
Klaar
Nou is het geval dat mijn zoon vanaf groep 6 eigenlijk al uitgekeken was op school. De inhoud zeg maar. Waar ik iedere dag positief probeerde te blijven hoorde ik niets anders dan ‘saai’ of ‘stom.’ In groep 8 was mijn zoon zeker klaar met de basisschool. En ik ook kan ik je melden. Nou bedoel ik dat niet zo vervelend als het er misschien staat. Met klaar bedoel ik gewoon we zijn klaar voor een nieuwe fase.
Schoolkeuze
Nu heb je tegenwoordig heel veel keus. Naar welke school gaan we nu in hemelsnaam? Gelukkig is er in groep 7 vanuit de basisschool ook al voorbereidend werk gedaan. Zo liep ik toen al op zo’n middelbare school rond omdat groep 7 was uitgenodigd voor een informatiemiddag. Ik fungeerde als ‘rijouder’ en kon op die manier alvast mooi eens kennismaken met het voortgezet onderwijs van nu. Ik had er nu al zin in…..
Emotie(loos)
Ik heb wel gemerkt dat deze fase (Yes, we gaan naar de middelbare) bij heel veel moeders gepaard gaat met een hoop emoties. Vergeleken met hen (die andere moeders) voelde ik mij toch een beetje een vreemde eend in de bijt. Ben ik emotieloos? Bij alles wat ik enthousiast uitsprak keken mensen mij toch ietwat verbaasd aan. Rondlopend op die middelbare school kreeg ik namelijk visioenen van een nieuw leven voor mijn zoon met nieuwe ervaringen en belevingen. In tussenuren even de stad in met je vrienden. Af en toe een uurtje berekenend spijbelen. Ja, op de middelbare begint het leven pas echt! Zelf denk ik met heel veel plezier terug aan die tijd. Maar, ik was geloof ik de enige. Ik bevond me namelijk tussen een groep moeders die heel andere visioenen kregen. Namelijk die van hun eigen middelbare schooltijd waarin ze stelselmatig gepest waren. En moeders die niets anders meer konden uitbrengen dan: maar ze zijn nog veel te klein om hier naartoe te gaan. Ik matigde mijn enthousiaste maar wat. En toen ik erachter kwam dat je tegenwoordig het plein niet eens meer af mag was ik eigenlijk wat teleurgesteld. Ik hoorde zelfs dat er een bewaker aanwezig is om het gespuis binnen te houden. Hmm, mama vindt school ook maar ‘saai…’
Open dag
Zelf had ik ooit maar keuze uit twee scholen, maar hier in de buurt hebben we heel wat te kiezen. Ik mocht vroeger zelf kiezen en deed dat op gevoel. (Ik koos voor de ‘fabriek.’ Worden grote scholen nog steeds zo aangeduid? Hoe groter de school was, hoe beter ik het vond). Dit was ook de aanpak die ik nu maar hanteerde. Zoon kiest zelf. Hij wilde er maar 2 bezoeken. Gelukkig, geen keuzestress. Op naar de open dag. Ik sjokte er wat achteraan en kwam eigenlijk niet veel verder dan: ‘wat een mooi gebouw zeg’ en ‘leuk die extra sportactiviteiten.’
Welke vragen stel nu op zo’n moment en aan wie? Het is er namelijk immens druk. En als je dan een vraag stelt, krijg je dan ook echt een eerlijk antwoord? De school wil zich natuurlijk van zijn beste kant laten zien.
Einde groep 8
Ook bij het echte naderende einde waren vele moeders emotioneel. Het begon al bij het kamp. Zwaaiend met snotlappen aan de kant van de weg. Daarna de musical. Daarover deden allerlei verhalen de ronde. Ik kreeg dingen te horen als: ‘de musicalavond is gewoon niet te doen want iedereen gaat huilen, dan houd je het echt niet droog’ en ‘wacht maar, jij moet dit 4 keer doen.’ Ook het uitzwaaien van groep 8 zou een dramatische ervaring zijn. Een moeder stond al te huilen voordat er überhaupt wat te doen was. ‘ik sta hier al 15 jaar aan school……’ Nou dacht ik, dan zou ik dus echt toe zijn aan wat anders.
Nieuwe fase, nieuwe zoon
Eindelijk was het dan zover. Alle verplichte onderdelen van groep 8 waren (emotieloos) afgewerkt en we waren er helemaal klaar voor. De nieuwe fase waar iedereen zo bang voor lijkt te zijn was nu echt aangebroken. Daar ging de tas er op de eerste schooldag vandoor met mijn zoon. Sindsdien heb ik een nieuwe zoon. Eentje die zonder problemen door weer en wind naar school fietst. Die zich helemaal op zijn gemak voelt op school en zich tegenwoordig zingend en dansend door het huis begeeft. Gedrag wat voor hem echt heel bijzonder is! Mama is blij want zoon vindt school eindelijk leuk. Nummer 2 gaat volgend jaar. Ik kan niet wachten. Maar dat maakt mij vast een vreemde moeder.