Na zes miskramen: “Ik was continu in rouw”
Na haar ontsnapping uit Italië, waarbij Anna* met haar baby ontsnapte aan haar gewelddadige en manipulatieve ex-vriend, pakt ze haar leven weer op in Nederland. Dat lijkt goed te gaan. Overdag helpt haar moeder met haar baby Clara*, en kan zij werken. Het leven lijkt weer enigszins normaal. Anna ontmoet dan haar huidige man, met wie ze graag kinderen wil…
Lees ook deel 1 van Anna’s verhaal: “Ik stond voor de keuze: abortus of niet”
“Wat ik niet had verwacht, gebeurde. Ik kreeg miskraam op miskraam, en was zowat continu zwanger zonder ooit een kindje te zien. De wetenschap zegt dat de cellen in je buik sterven en dat bleef ik mezelf voorhouden: het zijn maar cellen!! Maar zo voelde dat niet. Integendeel. Ik was constant echt aan het rouwen. Weer riep ik God aan: ‘Hoe kan ik nou verder als ik geen kinderen kan krijgen met de liefde van mijn leven? Wat moet ik nou?? En waarom ben ik aan het rouwen als ik alleen maar cellen draag?'”
Medelijden na zes miskramen
Mijn huisarts had veel medelijden met mij en zei dat ik wel in aanmerking kwam voor ivf. Nu had ik recent een buitenbaarmoederlijke zwangerschap laten afbreken middels een acute operatie en ging voor controle terug. De gynaecoloog maakte letterlijk een dansje toen hij zei: “Je bent zwanger!” Ik kon alleen maar denken: “Alweer”, maar hij zei: “Dit keer is het anders! Er klopt een hartje!” Toen werd onze Anneloes* geboren.”
Lees ook: Een man ervaart een miskraam anders
Het leek net een soort kleuterschool
Desondanks bleef Anna met vragen rondlopen. “Toen ik tot levend geloof gekomen was bezocht ik na een tijdje een pastoraal team om dingen uit mijn leven door te laten bidden. Er kwamen wat algemene dingen ter sprake en opeens zei één van de vrouwen: ‘God laat mij zien dat je verlies hebt geleden en je hebt vragen daarover’. Natuurlijk wist ik gelijk wat er bedoeld werd. We gingen in gebed en opeens stond ik in een deuropening. Naast mij stond ‘iemand’ maar kon het hoofd niet zien. Deze figuur zei tegen mij: Zet je rugzak neer. Nu was ik mij daar in eerste instantie niet van bewust dat ik een rugzak droeg, maar deed het toch. Toen merkte ik dat het zo veel lichter was. Op het moment dat ik naar binnen keek, zag ik een zaal vol kinderen. Het leek net een soort kleuterschool. Ze zaten aan van die lange houten tafels op banken en waren allerlei kinderwerkjes aan het maken, zoals wij dat ook kennen.”
Er was zoveel liefde en rust
“De figuur die naast mij stond (misschien een engel) zei tegen mij: “Kijk naar rechts.” Dat deed ik. Daar aan tafel zag ik zes kinderen. Twee jongens en vier meisjes. Direct herkende ik hen! Wat kon ik hiermee? Dus, ik ‘viel’ weer terug in het pastoraal team dat onmiddellijk weer begon te bidden. Meteen erna zat ik gehurkt naast die tafel en sprak met mijn kinderen in een taal die ik niet ken, maar daar wel. We knuffelden elkaar en ze vertelden hele verhalen. Het was net of ik hen naar school had gebracht en weer op zou halen. Er was geen verdriet, pijn of weet ik veel wat voor negatieve dingen! Er was zoveel liefde en rust.”
“Na het gebed had iedereen gezien dat ik iets had gezien en gedaan, maar niemand wist wat. Heb dat natuurlijk wel gedeeld. Toen ik in de auto zat, besefte ik pas wat er gebeurd was. De kinderen waren ook gewoon doorgegroeid. De oudste was een zoon dus die daar 4 jaar was en als ik terug rekende, paste alles precies met de tijdlijn zoals ik die hier ken.”
Lees ook: Dagboek deel 1: Van zwangerschap naar miskraam
Antwoorden
Na dit visioen vielen Anna’s vragen weg. “Dit is een verhaal van troost, een verhaal hoe God uiteindelijk ingreep. Bij de geboorte van Anneloes, die gezond ter wereld kwam, maar ook bij de geboorte van Clara. Menselijkerwijs zou je de hoop al lang opgeven… En dan is daar opeens Gods Hand. Vol zegen… Vol liefde.”
*De namen in dit artikel zijn gefingeerd om de identiteit van de geïnterviewde te beschermen.
Bron beeld: Pixabay