Onze borsten; vloek of zegen?
Onze borsten zijn het meest veelzijdige en meest besproken deel van ons lichaam. Ze maken ons vrouw. Ze maken ons moeder. Ze maken ons sterk. Ze maken ons kwetsbaar. Onze eigen Doutzen Kroes, voorvechtster van ‘vrijheid van borstvoeding’, plaatste van de week weer een rake post op Instagram. Ze zijn prachtig. De borsten van Doutzen. Maar nog mooier zijn de foto’s van haar dochtertje aan de borst. Ze maakt een statement. En dat vind ik super. Maar waarom is het überhaupt nodig dat ze dit doet? Wat is het toch met onze borsten dat ze hoe dan ook elke keer weer in opspraak raken? Zijn onze borsten een vloek of zegen?
Borsten protest
Onze borsten. Wapen van feministen en hun protest. Zoek maar eens op Google naar ‘borsten protest’ en je krijgt tientallen hits. Blijkbaar voelen we in onze overtuiging gesterkt door onze borsten. Om ons statement kracht bij te zetten trekken we onze shirts uit en schrijven we met zwarte stift iets op onze borst. Want wie kijkt er nou niet naar een paar blote tieten? En dan kunnen ze gelijk lezen waar we nou eigenlijk voor staan te schreeuwen.
Onze borsten. Onze grootste vijand. Want 1 op de 9 vrouwen krijgt borstkanker. En dat zijn er een hoop. Ergens in ons achterhoofd, en bij de een wat verder naar achter dan bij de ander, is er altijd een stemmetje dat zegt ‘Het zal toch niet? Niet ik…’ En eens in de zoveel tijd, de een wat vaker dan de ander, checken we onze borsten. Omdat het gevaar altijd op de loer ligt. Voor elke vrouw.
Van doperwt tot gevulde beha
Vanaf het moment dat ze zich aandienen, hoe pril ook, gaan onze borsten een prominente rol spelen in ons leven. Het begint bij oefen-bh’s en je opgelaten voelen als je met je (nog) platte klasgenootjes na de gymles onder de douche staat. Want zeg nou eerlijk, vonden we het allemaal nou echt zo leuk dat die dingen begonnen te groeien? En dan heb ik het nog niet eens over die pijnlijke groeischijven. Maar hoe meer vorm ze krijgen en je echte bh’s kunt gaan dragen, en hoe meer meiden om je heen ook met een bolling in hun shirt door het leven gaan, hoe meer je je borsten gaat waarderen. Want stiekem willen we als tienermeisjes het liefst al twintiger zijn, volwassen en volgroeid. Als tieners krijgen we onze eerste vriendjes, en daar horen die verschrikkelijke ‘honken’ bij (honk twee?), en ga je ontdekken wat je nou eigenlijk nog meer met die borsten kunt. En niet lang daarna, als je ineens 18 bent en al snel de 20 voorbij gaat, als je niet meer van verkering spreekt maar van een relatie, dan kun (en wil) je je lijf zonder boezem al niet meer voorstellen. Ze bepalen voor een belangrijk deel je vrouwelijkheid, spelen een hoofdrol in je seksleven en kosten je een vermogen aan mooie en comfortabele lingerie. En dat geld hebben we er graag voor over.
Kinderen voeden
Dan, als je mister right hebt gestrikt, raak je in verwachting. Zonder dat je erom vraagt, komt er een vloedgolf van informatie over je heen. En jemig, al die moeders die ons voorgingen zijn geen goede reclame voor het moederschap. Ze doen niks anders dan elkaar in de haren vliegen, omdat ze allemaal vooral heel erg goed weten hoe je een kind niet groot moet brengen.
Het belangrijkste speerpunt op de agenda van de moederbrigade is toch wel ‘melk’. Want wat is nou het beste, borstvoeding of kunstvoeding? De tiet of de fles? En moeders, goed bedoeld of niet, jullie maken het de nieuwelingen niet makkelijk. Zullen jullie het er ooit over eens worden dat jullie het nooit met elkaar eens zullen zijn? Maar als je ondanks dat je keuze hebt kunnen maken, en je gaat voor borstvoeding en het gaat allemaal zoals in de boekjes, dan zijn je borsten ineens het bezit van je kind. Niks vrouwelijkheid, niks seksualiteit, puur moederschap. En dat is zo wonderschoon dat het je niks kan schelen dat je borsten even niet meer zijn wat ze ooit waren. Dat komt wel weer.
Puur moederschap
Na een paar weken, als je gewend bent aan je baby en het nieuwe ritme, en je baby is gewend aan jou, dan heb je het binnen zitten wel gezien. Als op een dag de muren op je af lijken te komen, pak je de maxi-cosi en ga je er lekker even op uit met de kleine. Je wandelt wat hier, shopt wat daar en ploft na een tijdje neer op een gezellig terrasje met grote parasols. En aangezien baby’s zich niet houden aan de door ons bepaalde tijden voor ontbijt, lunch en diner kan het voorkomen dat je baby honger krijgt als je daar lekker op dat terrasje zit met een welverdiend kopje cappuccino. En aangezien die domme baby nog niet snapt wat ‘even wachten’ betekent, zal je hem daar aan de borst moeten leggen. Voor zijn welverdiende portie warme melk. En wat zou het dan toch fijn zijn als niet alleen jij, maar het hele terras, en de hele wereld voorbij dat terras, begrijpt en accepteert dat jouw borsten op dat moment niets anders zijn dan dat waar moeder natuur ze eigenlijk voor bedoeld heeft. Puur moederschap.
Credits afbeelding: Melkpunt