Is ze al zindelijk? Die van mij wel… (zucht)
Tilda Timmers
Laatst liep ik in een restaurant naar het toilet. Achter me liep een moeder met een meisje van een jaar of drie. Ze gingen samen plassen en het meisje probeerde steeds de deur open te doen. Haar moeder riep: ”Niet doen, mama staat in haar blote billen!” Lachend waste ik mijn handen, ik zag namelijk al helemaal voor me, hoe mijn dochtertje dit later ook zou doen.
Eenmaal uit het toilet liepen ze weer achter me en ik draaide me om en vertelde haar dat ik zo moest lachen om het toilet tafereel. Ze lachte mee en ik vertelde haar dat ik een tweejarig dochtertje heb dat ook van die ondeugende buien heeft. Ineens vroeg de andere mama: ”Is ze al zindelijk?” Ik antwoordde overrompeld: ”Ja, dat is ze.” Vervolgens stak ze een verhaal af over hoe haar dochtertje al zindelijk was, voor zij het doorhad. Hoe knap dat was en dat ze er op de opvang ook zo blij mee waren.
Logisch, want zindelijk worden is soms een heel gedoe voor ouders. Mij is dat gelukkig bespaard gebleven, maar ik zou dat niet zo onder de neus van een andere moeder wrijven. Om de simpele reden dat ik dat niet nodig vindt. Deze moeder bedoelde het ongetwijfeld goed en was waarschijnlijk heel trots op de zindelijkheid van haar dochter. Terecht natuurlijk! Maar als je net een gesprek start en dit is de eerste vraag die je stelt, vind ik dat toch een beetje gek.
Lees ook: Zindelijk: handig of toch niet?
Doe ik het wel goed?
Stel dat ik nou een onzekere mama was geweest die enorm worstelt met het moederschap? Of als ik al een jaar aan het aanmodderen was met die zindelijkheidstraining en het maar niet wilde vlotten? Dan wordt je stante pede onzeker gemaakt door dit soort vragen? Dan ga je jezelf toch vertwijfeld afvragen: doe ik het wel goed?
Dat is nou net waar dit over gaat. Moeders vragen zich te vaak af of ze wel een goede moeder zijn. Dat komt door de afspiegeling van de maatschappij, zoals die op social media en televisie wordt voorgeschoteld. Ook komt het door opmerkingen en opgetogen succesverhalen van andere moeders. Dit is niet de norm lieve mama’s! De norm is wat je zelf wilt en wat voor jou en jullie als gezin haalbaar is. Ergens daar tussenin zit jullie eigen norm. De norm bepaal je dus zelf, die wordt dus niet door anderen bepaald.
Lees ook: Wij zijn allemaal moeders
Dit is niet de norm
Ik vind het naar om te zien hoe onzeker moeders worden, door andere mama’s. Door te positief voorgeschotelde post partum verhalen bijvoorbeeld of door hysterische posts op Instagram. Dit is niet de norm en daar hoeven jullie niet aan te voldoen. Ik klink nu als de alwetende mama goeroe, maar dat ben ik allerminst. Ik ben geen supernanny, of een orthopedagoog.
Wat ik wel weet is dit: jij bent een goede moeder.
Waarom? Omdat je van je kind houdt, precies zoals hij of zij is. Die liefde toon je op je eigen manier en hoeft niet altijd ten toon gesteld te worden aan de buitenwereld. Natuurlijk mogen alle moeders trots zijn op hun spruit! Natuurlijk mogen ze blije selfies posten op Facebook! Maar laten we voorop stellen dat wat hun kindje kan en doet, niet de norm is voor andere mama’s.
Laten we elkaar ondersteunen als mama zijnde, elkaar positief stimuleren en een hart onder de riem steken. In plaats van elkaar de ogen uit te steken. Ik denk dat de wereld daar een stuk gezelliger van wordt!