Zo’n dag dat ik de kinderen achter het behang wil plakken!
Britt de Waard
Hebben jullie ook wel eens van die dagen dat je je afvraagt waarom je ook alweer moeder wilde worden? Van die dagen dat niets lukt en niemand luistert naar je? Dat je niet snapt hoe dat andere moeders zo vrolijk en gezellig met hun kinderen kunnen koekjes bakken, binnenspeeltuinen bezoeken en eeuwig geduld lijken te hebben?
De kinderen achter het behang
Ik heb vandaag zo’n dag… in België is het de 11e van de 11e een echte feestdag. In Limburg, waar ik vandaan kom is het ieder jaar al feest van op de 11e van de 11e maar in België is het een feestdag vanwege wapenstilstand. Dat betekent dat de kinderen vandaag allemaal thuis zijn. Gisteren werd hier al St. Maarten gevierd waardoor de kinderen anderhalf uur later in bed eindigde dan normaal en daar pluk ik vandaag de vruchten van. De oren lijken niet te werken, het woord nee wordt niet begrepen en de vraag of ze “alsjeblieft wat rustiger willen zijn”, zal ik wel in het Chinees uitspreken…. Ik ben om 17:00 uur al op de klok aan het kijken of het mogelijk al bedtijd is.
Ik baal van mezelf
Niet echt lief van mij he, als moeder. Ik vind dat ik moet genieten van de vrije dagen, van het enthousiasme van de kinderen, van de vrije tijd met de kinderen maar dat lukt me vandaag totaal niet. Zelf leg ik me zelf waarschijnlijk ook iets te veel druk op… Ik wil het hele huishouden op orde hebben, materiaal halen voor manlief die vandaag graag verder wilt werken aan de cv ketel en aangezien vanavond vrienden op bezoek komen moet het huis er als gelikt bij liggen.
Ik betrap me zelfs op het feit dat ik m’n dochter aan het voeden ben met een pen en blaadje naast me zodat ik kan opschrijven wat ik nog allemaal moet doen…. Maar eigenlijk is er maar één ding dat ik MOET doen vandaag: niet zoveel eisen van mezelf en rustiger worden. Ik ben degene die rustiger moet doen, ik ben degene die moet kalmeren. Ik ga lekker op de bank zitten met mijn dochter aan de borst en ik merk meteen dat de jongens gezellig en rustig bij me komen zitten. Misschien is het mijn onrust dat de kinderen ook onrustig maakt?
Ik ben zo!
Waarom ik altijd alles zo druk moet maken kun je wel al een beetje aflezen uit mijn vorige blogs. Ik ben een tikkeltje heel erg perfectionistisch. Op zich niets mis mee zou je denken maar je kunt ook TE perfectionistisch zijn, meer last hebben van de nadelen dan van de voordelen van deze kwaal.
Volgende week gaat mijn therapie starten en hoop ik dan gedurende dat traject ook dit wat minder wordt, dat ik kan genieten, dat ik kan rusten en mijn kinderen kan laten meevaren op mijn rust… doelen genoeg… maar voor vandaag? Ben ik blij als het bedtijd is en dat het morgen weer gewoon school is…
Ik schaam mij voor deze gedachten maar misschien ben ik helemaal niet de enige die af en toe zo’n dagje er tussen heeft en de kinderen achter het behang wil plakken?
Photo by Dominika Roseclay from Pexels