Mijn zoon scoorde laag op zijn kleuter cito… Nou en?
Denise Meijer
“Niet te zwaar aan tillen,” zei een mede-moeder op het schoolplein toen ik keek naar de D en E op het rapport van mijn zoon. Het waren de uitslagen van de kleuter cito en ergens had ik niets anders verwacht. Tenslotte zit hij nog maar een half jaartje op de basisschool en is gewoon eerder een doe-kind dan een zit-stil-en-leer-kind. Iets wat hij de komende jaren toch echt moet gaan leren, maar daar is de kleuterschool in mijn ogen toch ook voor?
Boeiend!
Ik schudde dan ook mijn hoofd, omdat de uitslag me niet interesseerde. Een 4-jarige uitblinker in taal of rekenen had ik nu eenmaal niet, maar dit kan allemaal nog komen. Hij is nog maar 4 en zit nét op school!
Hij heeft het in ieder geval naar zijn zin op school en komt thuis met de moddervlekken in zijn broek van het buitenspelen en verhalen over gymnastiek en bouwwerkjes die hij heeft gemaakt.
Nee, ik til niet te zwaar aan een momentopname, afgenomen bij één van de jongere kleutertjes die veel meer interesse heeft in ravotten dan werkjes. Iets waar de school best rekening mee zou houden.
Of toch niet?
Bijles en bijspijkeren
Mijn mond viel dan ook open toen ik te horen kreeg tijdens het rapportengesprek, dat mijn zoon, mijn vierjarige flierefluitertje, vanaf nu regelmatig apart genomen zou worden voor extra ondersteuning. Extra ondersteuning?!
De reden? De uitslag van de afgenomen Citotoets.
Flabbergasted ondertekende ik het toegereikte formulier waarin in ik toestemming gaf voor extra begeleiding. Wetende dat weigeren ergens geen optie was, maar met in het achterhoofd dat hij hier wel ‘gewone kleuterklastijd’ voor moest inleveren. En waarom? Omdat hij binnen een half jaar niet scoorde zoals het gemiddelde kind zou doen? Omdat hij beter is in voetbal dan in simpele rekensommetjes? Of simpelweg omdat hij gewoon iets te kinds is, iets wat in mijn ogen geen schande is voor een kleutertje wat feitelijk gezien ‘net komt kijken’.
Mijn moeder reageerde misschien nog wel iets feller dan ik. “Wij hadden verdorrie een stretcher in de klas staan, zodat de vermoeide kinderen een dutje konden doen en nu krijgen kleuters zelfs al ‘bijles’. Mogen kinderen niet meer gewoon kinderen zijn?”
Leren of ontwikkelen?
Dat er geleerd moet worden op de bassischool wist ik natuurlijk al. Met als doel om je kind zich te laten ontwikkelen tot de persoon die deze uiteindelijk zal gaan worden. Of dit nu een brandweerman is, of hoogleraar geneeskunde staat in mijn ogen, op deze leeftijd nog buiten kijf.
Desalniettemin is de stof uit toetsen zoals kleuter cito’s in mijn ogen gericht op ‘wat een kind geleerd zou moeten hebben’ in plaats van ‘tot hoeverre is een kind ontwikkeld genoeg om deze informatie tot zich te nemen.’
In het geval mijn zoon kon ik dus van te voren al zeggen dat hij nog niet zover was, maar je moet hem aan de andere kant eens tegen een hek op zien klimmen, of tekeer moeten zien gaan op een step.
Je kan dus veilig stellen dat hij op motorisch gebied beter is ontwikkeld, dan dit mentaal het geval zou zijn.
Erg? In mijn ogen niet, maar in de ogen van school klaarblijkelijk een probleem. Er zijn tenslotte gemiddelden waar ze zich aan vast moeten houden.
Iets wat me benauwd, want wat als mijn kind nu eens NIET gemiddeld is? Wordt daar dan rekening mee gehouden? En dan bedoel ik niet door middel van extra lesjes om zijn score op te krikken naar hetgeen wat vooraf gezien als acceptabel is vastgesteld.
Ik gaf mijn kind, die verwachtingsvol mijn reactie probeerde te pijlen na het zien van zijn rapport, een dikke kus op zijn mond. Wetende dat hij in ieder geval in mijn ogen weinig fout had kunnen doen en er was geen D of E die het trotse gevoel wat ik had zou kunnen veranderen.
“We gaan lekker voetballen,” fluisterde ik hem toe. De sommen en letters komen later wel.